цэнзі́ва

(п.-лац. censiva, ад лац. census = перапіс)

спадчыннае сялянскае зямельнае трыманне ў сярэдневяковай Францыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рэві́зія, -і, мн. -і, -зій, ж.

1. Абследаванне чыёй-н. дзейнасці для ўстанаўлення правільнасці і законнасці дзеянняў.

Р. магазіна.

2. Перагляд чаго-н. з мэтай унясення карэнных змен (кніжн.).

Р. поглядаў, вучэння.

3. У Расіі ў 18—1 -й палавіне 19 ст.: перапіс падатковага насельніцтва для налічэння падатку.

|| прым. рэвізі́йны, -ая, -ае (да 1 знач.) і рэві́зскі, -ая, -ае (да 3 знач.; уст.).

Рэвізійная камісія.

Рэвізскія казкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

numerator

[ˈnu:məreɪtər]

n.

1) лі́чнік -а m. (дро́бу)

2) выліча́льнік -а m. (асо́ба або́ прыбо́р)

3) асо́ба, што право́дзіць пе́рапіс

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

цэнз

(лац. census)

1) перыядычны перапіс маёмасці грамадзян у Стараж. Рыме для падзелу іх на падатковыя разрады;

2) умовы, якія абмяжоўваюць карыстанне тымі ці іншымі палітычнымі правамі (узрост, аселасць, узровень адукацыі, пэўны кошт маёмасці і інш.);

3) умова, неабходная для ўнясення прадпрыемства ў пэўны спіс, рэестр;

4) экан. статыстычны перапіс.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

індыктыён

(ад лац. indictio = абвяшчэнне)

прамежак часу ў 15 гадоў, пасля якога праводзіўся перапіс маёмасці для вызначэння памераў падаткаў у Рымскай імперыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ludność

ludnoś|ć

ж. насельніцтва;

~ć miejska — гарадское насельніцтва;

spis ~ci — перапіс насельніцтва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

насе́льніцтва н. Bevölkerung f -, -en; Bewóhnerschaft f -, Éinwohnerschaft f - (горада, дома);

грамадзя́нскае насе́льніцтва Zivilbevölkerung [-´vi:l-];

пе́рапіс насе́льніцтва Vólkszählung f -, -en, Zénsus m -, - [-u:s]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цэнз, ‑у, м.

1. У старажытным Рыме — перыядычная ацэнка маёмасці грамадзян для адпаведнага падзелу іх на падатковыя разрады.

2. Умовы, якія дазваляюць асобе карыстанне тымі ці іншымі палітычнымі правамі. Узроставы цэнз. Маёмасны цэнз. Адукацыйны цэнз. Выбарчы цэнз. □ Галаву я маю: Быў бы дэпутат — Цэнзу ты не маеш, «Асадзі назад!» Колас.

3. У эканоміцы — статыстычны перапіс.

4. Спец. Умова, неабходная для ўнясення прадпрыемства ў поўны спіс, рэестр.

[Лац. census.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усеагу́льны allgeméin;

усеагу́льны страйк Generálstreik m -s, -s;

усеагу́льная гісто́рыя allgeméine Geschíchte;

усеагу́льны пе́рапіс насе́льніцтва allgeméine Vólkszählung;

усеагу́льнае захапле́нне allgemeíne Begéisterung;

усеагу́льнае пра́віла allgeméingültige Régel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ДАВІ́Д

(11 ст. да н.э., г. Віфлеем, Іарданія — 965 ці 964 да н.э.),

2-і цар Ізраільска-Іудзейскай дзяржавы. Паводле Старога запавету, юнак-пастух Давід перамог у адзінаборстве волата Галіяфа. Пасля гібелі цара Саула ў 1004 ці 1003 да н.э. быў абвешчаны царом Іудзеі, далучыў да яе тэр. ізраільскіх плямён і стварыў цэнтралізаваную дзяржаву, правёў перапіс насельніцтва, зрабіў сталіцай г. Іерусалім. Біблейскі вобраз Давіда (юнак, пастух, палкаводзец, цар, складальнік псалмоў, музыкант, месія) атрымаў адлюстраванне ў л-ры, выяўл., тэатр., муз. мастацтве.

т. 5, с. 561

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)