Адара́ць ’засеянае поле ўзараць, каб на гэтым месцы нешта ізноў пасеяць’ (КЭС, лаг.). Ці не калька з літ. atárti ’ізноў узараць, пераараць’? Раўнаверагодна інавацыя. Гл. араць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́сеяць, ‑сею, ‑сееш, ‑сее; зак., што.

1. Рассеяць насенне; пасеяць. Высеяць сто пудоў жыта.

2. Прасяваючы, адлучыць што‑н.; адсеяць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зарони́ть сов.

1. разг. (бросить) кі́нуць; (забросить) закі́нуць;

со́лнце зарони́ло лучи́ в ко́мнату со́нца кі́нула про́мні ў пако́й;

2. (вызвать, возбудить) пасе́яць, вы́клікаць, узбудзі́ць;

зарони́ть сомне́ние пасе́яць (вы́клікаць) сумне́нне;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасе́яны

1. прям., перен. посе́янный;

2. перен., разг. посе́янный, поте́рянный, обро́ненный;

1, 2 см. пасе́яць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

панасява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

1. Насеяць, пасеяць у вялікай колькасці або ў многіх месцах. Панасяваць жыта.

2. Прасеяць вялікую колькасць чаго‑н. Панасяваць мукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насе́яць, ‑сею, ‑сееш, ‑сее; зак., чаго.

1. Пасеяць у нейкай колькасці. Насеяць жыта. Насеяць канюшыны. // Насыпаць густа, раўнамерна.

2. Прасеяць нейкую колькасць чаго‑н. Насеяць мукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усялі́ць, усялю́, усе́ліш, усе́ліць; усе́лены; зак.

1. каго (што) у што. Пасяліць на жыхарства.

У. новых жыхароў у кватэру.

2. перан., што ў каго-што. Пасеяць, выклікаць (высок.).

У. надзею ў каго-н. У. трывогу ў сэрца.

|| незак. усяля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. усяле́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

посели́ть сов.

1. пасялі́ць;

2. перен. пасе́яць; (возбудить, вызвать в ком-л.) вы́клікаць; см. поселя́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зрэ́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

1. Зрабіць радзейшым; прарэдзіць (пасевы, лес і пад.). Зрэдзіць густыя ўсходы агуркоў. Зрэдзіць дрэвы.

2. Пасеяць рэдка, радзей, чым трэба. Зрэдзіць пасевы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

згубіць; пасеяць (перан., разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)