пять пяць, род. пяці́;

◊

знать как свои́ пять па́льцев ве́даць як свае́ пяць па́льцаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сіндактылі́я, ‑і, ж.

Спец. Поўнае або частковае зрашчэнне пальцаў, якое ў чалавека разглядаецца як загана развіцця.

[Грэч. syn — разам і dāktylos — палец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохпе́рсце, ‑я, н.

Складванне трох пальцаў правай рукі (указальнага, вялікага і сярэдняга) для хрышчэння ў праваслаўных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кісць, ‑і; Р мн. ‑ей і ‑яў; ж.

Частка рукі, якая складаецца з запясця, пясця і пальцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ДАКТЫЛА... (ад грэч. daktylos палец), першая састаўная частка складаных слоў, што абазначае: які звязаны з пальцамі, які адносіцца да пальцаў, напр., дактылалогія, дактыласкапія.

т. 6, с. 13

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дактыласкапі́я, ‑і, ж.

Вывучэнне рысунка скуры на пальцах рук чалавека; зняцце адбіткаў з пальцаў рук для ўстанаўлення асобы злачынца.

[Ад грэч. daktylos — палец і skopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аплікату́ра

(іт. applicatura, ад лац. applicare = прыкладваць)

1) спосаб размяшчэння пальцаў, найбольш зручны пры ігры на музычных інструментах;

2) лічбавае абазначэнне пад нотамі парадку размяшчэння пальцаў музыканта.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

абхва́т, ‑у, М ‑хваце, м.

Даўжыня па акружнасці, роўная адлегласці ад кончыкаў пальцаў адной рукі да кончыкаў пальцаў другой, калі абхапіць распасцёртымі рукамі што‑н. Непадалёку ад хаты, пры самым плоце, расла ў два абхваты ліпа. Сабаленка. // Таўшчыня чаго‑н., якая вымяраецца па акружнасці. Вышыня баабаба дасягае 25 м, а ствол да 45 м у абхваце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мітэ́нка

(польск. mitenka, ад фр. mitaine)

уст. жаночая пальчатка без пальцаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

паране́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. параніць і параніцца. // Рана. Тамаш рабіў пільны агляд пальцаў з вонкавага боку: колер, мазалі, таўшчыня,.. параненне. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)