кан’юга́цыя, ‑і, ж.

У біялогіі — палавы працэс у інфузорый, водарасцей.

[Ад лац. conjugatio — злучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

капуля́цыя, ‑і, ж.

Палавы працэс у ніжэйшых арганізмаў (грыбоў, водарасцей).

[Ад лац. copulatio — савакупленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фалікулі́н, ‑у, м.

Жаночы палавы гармон, які ўтвараецца ў яечніках.

[Ад лац. folliculus — мяшочак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзетаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Прызначаны для нараджэння патомства; палавы. Дзетародныя органы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sexual

[ˈsekʃʊəl]

adj.

палавы́, сэксуа́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

genital

[ˈdʒenɪtəl]

adj.

дзетаро́дны, палавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

спалаве́ць, ‑ее; зак.

Набыць палавы ​2 колер. Бліснулі першыя прамені, і хмара адразу спалавела. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яйцакла́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Вонкавы палавы орган многіх насякомых і некаторых рыб, які служыць для адкладвання яец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sexu¦ál, sexu¦éll

a сексуа́льны, палавы́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

спалаве́лы, ‑ая, ‑ае.

Які набыў палавы ​2 колер. Міця нібы бачыць разліў спалавелага жыта, блакіт неба, сонечны дзень. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)