Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пошути́тьсов.
1.пажартава́ць;
2.(понасмехаться над кем, над чем)пажартава́ць(з каго, з чаго), папаке́пліваць (з каго, з чаго); (зло) пакпі́ць (з каго, з чаго); (долго, неоднократно) разг. папакпі́ць (з каго, з чаго).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Разм. Утрываць, сцярпець. Тацяна не ўрымсціла, каб не пажартаваць.Зарэцкі.Я хоць і стары, але і сам бы не ўрымсціў на яго месцы.Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гумары́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Аўтар або выканаўца гумарыстычных твораў. Пісьменнік-гумарыст. Гумарыст на эстрадзе.
2.Разм. Чалавек, схільны да гумару (у 1 знач.). Па натуры ён быў гумарыст і любіў пажартаваць.Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
spłatać
зак.разм. выкінуць;
spłatać figla — пажартаваць з каго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
zażartować
зак.z kogo/czegoпажартаваць з каго/чаго
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
выскаля́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ляцы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Той, хто любіць пасмяяцца, пажартаваць; вышчарка. Доўга потым нашы вясковыя выскалякі не давалі мне праходу: лыжным чэмпіёнам ахрысцілі.Аношкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зубаска́л, ‑а, м.
Разм.неадабр. Пра таго, хто любіць пасмяяцца, пажартаваць або панасміхацца з каго‑, чаго‑н.; перасмешнік. Жартаўнікам і зубаскалам выпала магчымасць паказаць свой талент.Шамякін.[Сцяпан] не які-небудзь зубаскал Дрыба, і гэта Мая павінна зразумець.Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Apríl
m - i -s красаві́к
◊ in den ~ schícken — пажартава́ць (над кім-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)