gills

[gɪlz]

n.

1) шчэ́лепы pl.

2) другі́ падбаро́дак

3) баро́дка ў пе́ўня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chin

[tʃɪn]

n.

падбаро́дак -ка m., падбаро́дзьдзе n., барада́ f.

•

- keep one’s chin up

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

падбаро́ддзе, ‑я, н.

Разм. Тое, што і падбародак (у 1 знач.). Качура сядзеў у шапцы з апушчаным пад падбароддзе пасачкам, як у часе дзяжурства. Пестрак. Канстанцін Міхайлавіч хавае хворыя рукі пад кажух і нацягвае яго амаль да падбароддзя. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kinn

n -(e)s, -e падбаро́дак

das ~ auf die Hand stützen — падпе́рці галаву́ руко́ю

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

аперко́т

(англ. uppercut, ад upper = верхні + cut = удар)

сп. удар знізу ў тулава або падбародак праціўніка пры гульні ў бокс.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

адапхну́ць, ‑пхну, ‑пхнеш, ‑пхне; ‑пхнём, ‑пхняце; зак., каго-што.

Адсунуць, аддаліць штуршком. Апанаваная страхам Лёдзя ўпіралася рукамі ў падбародак Кашыну і, сцяўшы зубы, намагалася адапхнуць ад сябе, але гэта не ўдавалася. Карпаў. // Моцна напіраючы, адціснуць, прымусіць адысці. [Дзед Мікіта] адапхнуў колькі кабет і стаў наперадзе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

broda

brod|a

ж.

1. барада;

~a się sypie komu co у каго прабіваецца барада;

2. падбародак; падбароддзе; барада;

druga ~a — другі падбародак;

pluć sobie w ~ę — кусаць сабе локці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Бурдзі́ла ’высокі тоўсты чалавек’ (Бяльк.). Відавочна, утварэнне з суфіксам ‑(і)ла (< *‑(i)dlo) ад дзеяслова тыпу бурдзе́ць (параўн. рус. бурде́ть ’бурчаць’), гукапераймальнага паходжання, аснова якога бурд‑ дала шмат вытворных. Гл. бурды́к!, бурды́ц!, бурды́хнуцца, бурды́ль і г. д. Не выключаецца, аднак, і сувязь з бу́рды (рус. дыял.) ’другі падбародак’ (гл. бурда 2).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

jaw​1 [dʒɔ:] n.

1. скі́віца;

the top/upper jaw ве́рхняя скі́віца;

the bottom/lower jaw ні́жняя скі́віца

2. падбаро́дак;

He’s got a very determined jaw. У яго вельмі рашучы падбародак.

3. pl. jaws рот; па́шча

4. pl. jaws tech. заціскно́е прыстасава́нне; абцугі́

♦

in the jaws of death у кіпцюра́х сме́рці;

smb.’s jaw dropped/fell/sagged рот разя́віўся ад здзіўле́ння;

the jaws of a tunnel ву́зкі ўвахо́д у тунэ́ль (які выглядае небяспечным)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

я́мачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Памянш.-ласк. да яма (у 1 знач.), ямка.

2. Невялікая ўпадзіна на шчацэ, падбародку і пад. У Зосі вочы крыху расплюшчаны, на шчоках ямачкі, на вуснах здзіўленая ўсмешка. Хомчанка. Тонкія губы былі сцяты, а падбародак з ямачкай, здавалася, яшчэ больш выдаўся наперад. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)