verschléchtern

1.

vt пагарша́ць

2.

(sich)

пагарша́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

worsen [ˈwɜ:sn] n. пагарша́ць; пагарша́цца;

a steadily worsening economic situation экано́міка, яка́я ўвесь час пагарша́ецца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

impair

[ɪmˈper]

v.t.

1) шко́дзіць, пагарша́ць (здаро́ўе); псава́ць

2) паслабля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

абвастра́ць, абвастры́ць verschärfen vt, zúspitzen vt (адносіны); verschléchtern vt, verschlímmern vt (пагаршаць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

verschlímmern

1.

vt пагарша́ць

2.

(sich)

пагарша́цца, абвастра́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

deteriorate

[dɪˈtɪriəreɪt]

v.

1) псава́ць, пагарша́ць

2) псава́цца, занепада́ць; тра́ціць ва́ртасьць або́ цану́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сляпі́ць, сляплю́, сле́піш, сле́піць; сле́плены; незак., каго-што.

1. Пазбаўляць зроку, рабіць сляпым; пагаршаць зрок, псаваць вочы.

С. вочы чытаннем.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Асляпляць вочы яркім святлом, перашкаджаць бачыць, засыпаючы ці залепліваючы, засцілаючы вочы чым-н.

Белізна снегу слепіць вочы.

Мокры снег сляпіў вочы.

3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан. Пазбаўляць разважлівасці пад уздзеяннем якіх-н. пачуццяў.

Рэўнасць сляпіла хлопца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

degrade

[dɪˈgreɪd]

v.t.

1) паніжа́ць (ра́нгам)

2) прыніжа́ць сябе́ (благі́м учы́нкам)

3) памянша́ць (ва́ртасьць), аслабля́ць (сі́лу), пагарша́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

exasperate

[ɪgˈzæspəreɪt]

v.t.

1) злава́ць, раздражня́ць

2)

а) выкліка́ць го́рыч, пагарша́ць (благо́е адчува́ньне, хваро́бу, боль)

б) паглыбля́ць, узмацня́ць (варо́жасьць, лю́тасьць), разьвярэ́джваць (ра́ну)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сляпі́ць, сляплю, слепіш, слепіць; незак., каго-што.

1. Пазбаўляць зроку, рабіць сляпым. // Пагаршаць зрок, псаваць вочы. Твая дзяўчына пры кудзелі Сляпіць не будзе ясных вочак. Купала. Эх, жэўжык! Замарыўся ўчора, ходзячы за каровамі, а ўсё роўна ўвечары сляпіў вочы: штосьці пісаў. С. Александровіч.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Асляпляць яркім, моцным святлом. Кругом было так чыста, такая бель, што сляпіла і адбірала вочы. Колас. Святочныя ілюмінацыі на вуліцы сляпілі вочы. Карпюк.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Перашкаджаць глядзець, бачыць, засыпаючы ці залепліваючы, засцілаючы чым‑н. вочы. Слёзы сляпілі вочы. □ Паваліў густы мокры снег, сляпіў вочы, слізкімі палякамі спаўзаў за каўнер. Грахоўскі.

4. (1 і 2 ас. не ўжыв.); перан. Пазбаўляць здольнасці разумна разважаць. Гнеў пачынаў сляпіць. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)