сіпа́й, ‑я, м.

Гіст. Наёмны салдат англійскага каланіяльнага войска ў Індыі, якое фарміравалася з мясцовых жыхароў у 18–20 стст.

[Ад перс. sepahi — салдат.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́йміт, -а, М -міце, мн. -ы, -аў, м.

1. Наёмны работнік, парабак.

2. перан. Той, хто з карыслівымі намерамі служыць чыім-н. мэтам, хто прадаўся каму-н. (пагард.).

Фашысцкія найміты.

|| прым. на́йміцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

wage-earner [ˈweɪdʒˌɜ:nə] n.

1. рабо́тнік; наёмны рабо́чы

2. кармі́цель; кармі́целька (у сям’і)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

hired

[haɪrd]

adj.

наёмны; наня́ты; зго́джаны (рабо́тнік)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wageworker

[ˈweɪdʒwɜ:rkər]

n.

наёмны рабо́тнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кі́лер

(англ. killer)

наёмны забойца.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

фія́кр

(фр. fiacre)

наёмны лёгкі экіпаж, які выкарыстоўваўся ў гарадах Зах. Еўропы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

jackal

[ˈdʒækəl]

n.

1) шака́л -а m.

2) наёмны фізы́чны рабо́тнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пралета́рый, ‑я, м.

1. Наёмны рабочы ў капіталістычным грамадстве, пазбаўлены сродкаў вытворчасці. Герой Купалы — беззямельны селянін, батрак, вясковы пралетарый — не мае сваёй уласнасці. Івашын.

2. Гіст. У Старажытным Рыме — грамадзянін, які належаў да саслоўя незаможных.

[Лац. proletarius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наёмнік м.

1. (наёмны работнік) Tágelöhner m -s, -;

2. гл. найміт 2.

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)