нашапта́ць, -шапчу́, -шэ́пчаш, -шэ́пча; -шапчы́; -шапта́ны; зак.

1. што, чаго і без дап. Нагаварыць шэптам што-н.

Н. на вуха.

2. перан., без дап. Нагаварыць на каго-н., напляткарыць.

3. на што. У народных павер’ях: начараваць, выказаць замову.

Н. на ваду.

|| незак. нашэ́птваць, -аю, -аеш, -ае; наз. нашэ́птванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нахлусі́ць, -лушу́, -лу́сіш, -лу́сіць; -лу́шаны; зак., што, чаго і без дап.

Нагаварыць няпраўды, налгаць.

Гэта ж ён нахлусіў пра суседскага хлопца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагава́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да нагаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагаво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да нагаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбалаба́ніць

‘нагаварыць лухты, адбалбатаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адбалаба́ню адбалаба́нім
2-я ас. адбалаба́ніш адбалаба́ніце
3-я ас. адбалаба́ніць адбалаба́няць
Прошлы час
м. адбалаба́ніў адбалаба́нілі
ж. адбалаба́ніла
н. адбалаба́ніла
Загадны лад
2-я ас. адбалаба́нь адбалаба́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час адбалаба́ніўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

набраха́ць, -брашу́, -брэ́шаш, -брэ́ша; -брашы́; зак. (разм., груб.).

1. Нагаварыць многа ўсялякай лухты.

2. Сказаць няпраўду, налгаць; узвесці паклёп на каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нагаво́раны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нагаварыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

naopowiadać

зак. наапавядаць, нагаварыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

podszepnąć

зак. нашаптаць, нагаварыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мех¹, ме́ха, мн. мяхі́ і мяхо́ў, м.

1. Тара з палатна для захоўвання і перавозкі сыпучых цел, дробных рэчаў і пад.

Палатняны м.

2. Мера для чаго-н. сыпкага.

Пазычыць м. бульбы.

◊

Біцца за пусты мех (разм.) — настойліва даводзіць відавочнае, за што няма патрэбы спрачацца.

Нагаварыць мех з торбай — нагаварыць многа і абы-чаго.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)