environment [ɪnˈvaɪrənmənt] n.

1. асяро́ддзе, асяро́дак, акружэ́нне, атачэ́нне

2. the environment навако́льны свет, прыро́да

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

benáchbart

a сусе́дні, суме́жны, навако́льны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ambient

[ˈæmbiənt]

adj.

навако́льны

ambient temperature — навако́льная тэмпэрату́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

саліпсі́зм, ‑у, м.

Ідэалістычны філасофскі погляд, які прызнае адзінай рэальнасцю асобу таго, хто пазнае, а навакольны свет разглядае як сукупнасць адчуванняў гэтай асобы; крайні суб’ектывізм.

[Лац. solus — адзін і ipse — сам.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

светаба́чанне, ‑я, н.

Кніжн. Погляд на жыццё, навакольны свет. У літаратуру прыходзіць цэлы шэраг таленавітых паэтаў і празаікаў са сваім, адметным светабачаннем, сваім грамадзянскім пафасам. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Úmwelt

f -, -en навако́льны свет; навако́льнае асяро́ддзе, навако́лле

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

по́дсцілка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Тое, што і подсціл (у 2, 3 знач.). Ляжаў .. [жарэбчык] каля ясляў на мяккай саламянай подсцілцы і здзіўлена разглядаў навакольны свет. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тума́н, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Згушчэнне дробных кропелек вады або ледзяных крышталікаў у прыземных слаях атмасферы, якое робіць паветра непразрыстым.

Над лугам слаўся густы т.

2. Непразрыстая заслона дыму, пылу і пад.

Махорачны т.

3. перан. Тое, што перашкаджае правільна ўспрымаць і разумець навакольны свет.

Т. у галаве.

|| прым. тума́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

circuitous

[sərˈkju:ətəs]

adj.

акружны́; навако́льны

to take a circuitous route — зрабі́ць аб'е́зд, аб’е́хаць круго́м

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

акалі́чны, ‑ая, ‑ае.

Уст. паэт. Тое, што і навакольны. Акалічны народ гуслі знаў гусляра: Песня-дума за сэрца хапала. Купала. Святочны трэба было выбраць дзень, Каб на аблаву з акалічных сёл Магло сыйсціся як найбольш, людзей. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)