ми́рра бот. мі́ра, -ры ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мир г.п. Мір, род. Міра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

mirra

ж. міра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

unction [ˈʌŋkʃn] n.

1. eccl. пама́занне; мі́ра для пама́зання

2. relig. бо́ская ла́ска, суцяшэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мірано́сіца, ‑ы, ж.

Жанчына, якая, паводле евангельскае падання, прынесла міра для памазання цела Хрыста пасля зняцця яго з крыжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mýrrhe

f -, -n мі́ра (араматычная смала)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

myrrh

[mɜ:r]

1.

n.

мі́ра n.

2.

adj.

мі́равы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

міра́нін, ‑а; мн. міране, ‑ран; м.

Уст.

1. Чалавек, які не мае духоўнага звання.

2. Член сельскай грамады, міра ​2; селянін.

3. толькі мн. (міра́не, ‑ран). Народ, людзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ми́ро церк. мі́ра, -ра ср., мн. нет;

◊

одни́м ми́ром ма́заны адны́м мі́рам ма́заны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мураві́ны, мураві́нки, муры́ны, мур змываць ’абрад купання дзіцяці на другі (трэці, восьмы) дзень хрысцін ад мірапамазання і частаванне з гэтай нагоды’ (Нас., Анік., Мікуц., Шн., Мядзв., Касп., Чуд.; Нас. Бел. песни; Сцяшк. Сл.; Юрч. Фраз. 3). Да мур 5 < ц.-слав. мѷро ’міра’. Параўн. таксама рус. пск. мури́ть ’мазаць мірам’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)