сяду́ра, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Абл. Нерухавы, пасіўны чалавек; маруда. Гэтае мясцовае слова «сядура», распаўсюджанае сярод насельніцтва Калінаўшчыны, Злобіч нярэдка ўжываў, калі гаварыў пра якога-небудзь чалавека-маруду. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анеўры́зма

(гр. aneurysnia = расшырэнне)

мясцовае расшырэнне артэрыі, выкліканае зменамі яе сценак або пашкоджаннем.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

local​2 [ˈləʊkl] adj. мясцо́вы, лака́льны;

the local authority мясцо́выя ўла́ды;

local government мясцо́вае самакірава́нне;

local showers ме́сцамі дажджы́;

2 o’clock local time2 гадзі́ны па мясцо́вым ча́се

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

квесту́ра

(лац. quaestura)

1) пасада і абавязкі квестара;

2) мясцовае паліцэйскае ўпраўленне ў Італіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Непанёмісты ’някемлівы’ (Касп.). Мясцовае ўтварэнне ад панімаць ’разумець, кеміць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́гледка ’люстэрка’, ву́гледка ’тс’ (КСТ). Мясцовае ўтварэнне ад выгляда́ць, глядзець (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мясцо́вы, -ая, -ае.

1. Звязаны з пэўнай мясцовасцю, уласцівы гэтай мясцовасці.

Мясцовыя гаворкі.

М. час.

2. Які дзейнічае толькі ў межах пэўнай тэрыторыі; не агульнадзяржаўны.

Мясцовыя Саветы дэпутатаў.

3. Які жыве ў пэўнай мясцовасці; не прыезджы, тутэйшы.

Мясцовыя жыхары.

4. Які робіцца ў пэўнай мясцовасці; не прывазны.

Мясцовыя тавары.

5. Які пашырае сваё дзеянне толькі на частку чаго-н. цэлага; не агульны.

Мясцовае запаленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кандыло́ма

(гр. kondyloma = пухліна)

мясцовае вузлападобнае разрастанне скуры або слізістых абалонак чалавека, якое мае запаленчы характар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Lándtag

m -(e)s, -e ландта́г (прадстаўнічы сход, мясцовае самакіраванне ў землях Германіі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Прытро́нціць ’прыгразіць’ (воран., Сл. ПЗБ). Відаць, мясцовае ўтварэнне на базе польск. trącíć ’штурхаць, піхаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)