монакрышта́ль

(ад мона- + крышталь)

адзіночны крышталь, які мае аднародную крышталічную рашотку (параўн. палікрышталь).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монамалекуля́рны

(ад мона- + малекулярны)

які мае адносіны да слоя рэчыва таўшчынёй у адну малекулу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монасемі́я

(ад мона- + гр. sema = знак; значэнне)

лінгв. адназначнасць слова або выразу (проціл. полісемія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ГЛІЦЭРЫ́ДЫ,

складаныя эфіры гліцэрыны і арган. (карбонавых) ці мінер. кіслот. Па колькасці кіслотных астаткаў у малекуле адрозніваюць мона-, ды-, трыгліцэрыды (напр., гліцэрылмонаацэтат CH3OCOCH2—CHOH—CH2OH). Бываюць простыя, утвораныя адной к-той (напр., гліцэрынатрынітрат, або нітрагліцэрына), і змешаныя — рознымі к-тамі. У прыродзе пашыраны гліцэрыды вышэйшых аліфатычных кіслот — асн. састаўная частка тлушчаў, алею. Гл. таксама Ліпіды.

т. 5, с. 299

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

монацукры́ды

(ад мона- + цукрыды)

клас арганічных злучэнняў, простыя вугляводы, няздольныя да гідролізу (напр. глюкоза, фруктоза).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монагляцыялі́зм

(ад мона + лац. glacies = лёд)

гіпотэза аднаразовасці покрыўнага абледзянення ў чацвярцічным (антрапагенавым) перыядзе (параўн. полігляцыялізм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монакліна́ль

(ад мона- + гр. klino = нахіляюся)

форма залягання слаёў горных парод з аднолькавым нахілам у адзін бок.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монафілі́я

(ад мона- + гр. phylon = род, племя)

паходжанне пэўнай групы арганізмаў ад аднаго агульнага продка (параўн. поліфілія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монакульту́ра

(ад мона- + культура)

вырошчванне на працягу многіх гадоў адной і той жа сельскагаспадарчай культуры на адным полі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

монатэматы́зм

(ад мона- + тэма)

прынцып пабудовы музычнага твора, які характарызуецца аб’яднаннем санатна-сімфанічнага цыкла адной тэмай (параўн. політэматызм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)