мі́дзі.

1. нескл., н. Спадніца, сукенка, паліто сярэдняй даўжыні.

Насіць м.

Мода на м.

2. прым., нязм. Пра спадніцу, сукенку, паліто сярэдняй даўжыні.

Паліто м.

Спадніца м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ма́ксі.

1. нескл., н. Спадніца, сукенка, паліто і пад. максімальнай даўжыні.

Цяпер мода на м.

Насіць м.

2. прым., нязм. Максімальна доўгі (пра спадніцу, сукенку, паліто).

Спадніца-м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мане́рны, ‑ая, ‑ае.

Ненатуральны, пазбаўлены прастаты. Манерная ветлівасць. Манерная мода. Манерная назва кнігі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чужазе́мшчына, ‑ы, ж.

Зневаж. Усё чужаземнае (культура, звычаі, мода і пад.). Захапляцца чужаземшчынай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́тра.

1. нескл., н. Усё старадаўняе, што ўзнаўляе старое, мінулае.

Мода на р.

2. нязм. Стары, старадаўні, які ўзнаўляе старадаўнасць, даўніну.

Танцы ў стылі р.

Абсталяванне ў стылі р.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поп-...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да поп-арту, да поп-музыкі, напр.: поп-мода, поп-музыка, поп-дыскі, поп-канцэрт, попансамбль, поп-група, поп-зорка, поп-танцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мо́дны, -ая, -ае.

1. гл. мода.

2. Які адпавядае апошняй модзе, зроблены па модзе (у 1 знач.).

Моднае паліто.

3. Які карыстаецца папулярнасцю, агульным прызнаннем у гэты перыяд.

Модныя песні.

4. Які прытрымліваецца моды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

craze [kreɪz] n. мо́да, агу́льнае захапле́нне;

the latest craze апо́шні крык мо́ды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ванька ’мода, звычка’ (КСТ). Відаць, частка нейкага фразеалагічнага выразу. Улічваючы, што слова ванька мела калісьці агульнае значэнне ’(ліхі) рамізнік’ (Даль, 1, 164), можна меркаваць пераход ’ваньку ламаць’ > ’моднічаць’, адкуль ’ванька’ > ’мода, звычка’. Параўн. шырокае ўжыванне ванька ў розных экспрэсіўных значэннях у рускай мове (гл. СРНГ, 4, 38–39).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

усёмагу́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае неабмежаваную сілу, уладу. Усёмагутны валадар.

2. Які мае неадольную ўнутраную сілу; глыбока ўплывовы. Усёмагутнае слова. Усёмагутная мода.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)