пазакле́йваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., што.

1. Заклеіць усё, многае.

П. шчыліны.

2. Наляпіўшы чаго-н. мноства, укрыць усё, многае.

П. сцены малюнкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

multiplicity [ˌmʌltɪˈplɪsəti] n. (of) fml мно́ства, вялі́кая разнаста́йнасць (чаго-н.);

a multiplicity of different factors мно́ства ро́зных фа́ктараў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

таро́сістасць, ‑і, ж.

Наяўнасць таросаў; мноства таросаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оби́лие

1. (множество) мно́ства, -ва ср.;

2. (богатство) бага́цце, -цця ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сукава́тасць, ‑і, ж.

Уласцівасць сукаватага; мноства сукоў, сучча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АДЛЮСТРАВА́ННЕ ў матэматыцы, закон, паводле якога кожнаму элементу x мноства X адпавядае пэўны элемент y=f(x) мноства Y (пры гэтым Х можа супадаць з Y). Адлюстраванне наз. ін’ектыўным, калі з таго, што элементы a і b мноства Х розныя, выцякае, што f(a) і f(b) — розныя элементы мноства Y; сюр’ектыўным, калі кожны элемент мноства Y — вобраз якога-н. элемента мноства X; біекцыяй або біектыўным — калі адлюстраванне адначасова ін’ектыўнае і сюр’ектыўнае і г.д. Гл. таксама Функцыя, Аператар, Пераўтварэнне.

т. 1, с. 113

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

гі́бель, -і, ж.

1. Знішчэнне, разбурэнне, смерць (пры катастрофе, стыхійным бедстве і пад.).

Г. касмічнага карабля.

2. чаго. Незлічонае мноства, вялікая колькасць (разм.).

Летам г. работы ў сялян.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зарапа́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Падзенне мноства метэораў; метэорны дождж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уцёсістасць, ‑і, ж.

Мноства ўцёсаў, скал дзе‑н. Уцёсістасць берагоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. гл. пук.

2. Мноства чаго-н., што разыходзіцца з аднаго месца, адной кропкі.

П. прамянёў.

|| прым. пучко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)