*Матальга́ць, драг.матальга́тэ ’рабіць частыя махі’ (Нар. лекс.). Укр.метеллюга́ти, ’віляць, выкручвацца’, рус.новасіб.мотола́зить, урал.матало́сить ’бязладна махаць рукамі’. У выніку падаўжэння асновы дзеяслова матляць < мата́ць (гл.) пры дапамозе суфікса ‑га‑. Параўн. ст.-рус.мотолыга ’матыка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Патла́ты ’кудлаты, калматы’ (ТСБМ, Некр.). Укр.па́тла, патла́тий, рус.паўд.па́тла, мн. лік па́тлы, сеўск.па́дла, ’тс’, па́тлать ’матляць’. Можна меркаваць, што крыніцай паходжання гэтага слова ці пасрэдніцамі з’яўляюцца цюрк. мовы, параўн. тур.patlak ’разбіты, трэснуты, расколаты’.
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
dangle
[ˈdæŋgəl]
v.
1) целяпа́цца, матля́цца, во́льна зьвіса́ць
2) Figur. круці́цца каля каго́; упада́ць, уляга́ць за кім
3) целяпа́ць чым, матля́цьчым
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
majtać
majta|ć
незак.разм.матляць;
pies majtać ogonem — сабака матляе хвастом
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Мантыля́ць ’махаць’ (Сцяшк.), мантыля́цца ’матляцца, целяпацца’, ’бегаць туды-сюды’ (слонім., Жыв. сл.), ’хістацца на ветры’ (Сцяц.). Укр.мантиля́ты ’матляць, махаць’. Кантамінаваныя лексемы, якія ўзыходзяць да мані́ць (гл.) < і.-е *ma‑ (параўн. рус.ману́ть ’махнуць’) і бел.матальга́ць (гл.). Параўн. таксама балг.манта́рам ’размахваю’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
schlénkern
vt, vi
1) адкі́дваць, скіда́ць (туфель з нагі і г.д.)
2) разма́хваць (рукамі), матля́ць (нагамі)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Матля́цца, матля́тыса ’хістацца, знаходзячыся ў вісячым становішчы, вісючы, хістацца туды-сюды, з боку ў бок’ (ТСБМ, ТС; пін., Нар. лекс.), ’боўтацца’ (Ян.), ’ухіляцца ад працы, хадзіць без справы’ (шкл., Мат. Маг.), матля́ць ’матаць, размахваць, хістаць чым-небудзь’ (ТСБМ, ТС), матляну́цца ’матнуцца, памкнуцца, паспяшацца куды-небудзь’ (Нар. Гом.). Укр.мотля́тися, мо́тлятися. Да матла́ць < мата́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wíppen
1.
vt разго́йдваць
2.
vi гайда́цца, разго́йдвацца, хіста́цца
mit den Flü- geln ~ — ло́паць кры́ллямі
mit den Füßen ~ — матля́ць нага́мі
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
сука́ць, сучу, сучаш, суча; незак., што.
1. Звіваць, скручваць у адну некалькі нітак. Сукаць пражу.// Рабіць дратву, звіваючы, скручваючы некалькі нітак у адну. // Пра намотванне пражы на цэўкі пры тканні. А потым .. [Фядора] сама памагла Анюце сукаць цэўкі, дык зноў затрымалася.Васілевіч.