надкры́ллі, ‑яў; адз. надкрылле, ‑я; н.

Цвёрдыя пярэднія крылы жукоў і перапончатакрылых насякомых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распласта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго-што.

1. Палажыць пластом, шчыльна прыціснуўшы да якой-н. паверхні.

Ранены ўпаў на зямлю і распластаў рукі.

2. Выцягнуць, раскінуўшы ў бакі.

Р. крылы.

|| незак. распла́стваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жужа́льцы, ‑аў; адз. няма.

Вырасты, якія замяняюць заднія або пярэднія крылы ў некаторых насякомых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

птэраза́ўр, ‑а, м.

Выкапнёвы паўзун, у якога пярэднія канечнасці ператварыліся ў крылы; лятучы яшчар.

[Ад грэч. pteron — крыло і sauros — яшчарка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпаркакры́лы, ‑ая, ‑ае.

Які мае шпаркія крылы; хутка, шпарка лятае. Шпаркакрылы сокал. Шпаркакрылы самалёт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

furl

[fɜ:rl]

v.t.

зго́ртваць (кры́лы), скру́чваць е́тразі), закрыва́ць (парасо́н)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

крыла́ты, -ая, -ае.

1. Які мае крылы (у 1—3 знач.).

К. птах.

Крылатая ракета.

2. перан. Акрылены, узнёслы.

Крылатая фантазія.

Крылатыя словы — трапныя, характэрныя словы, якія сталі хадавымі, шырокаўжывальнымі.

|| наз. крыла́тасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

страказі́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да страказы (у 1 знач.), належыць ёй. Страказіныя крылы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыракакры́лы, ‑ая, ‑ае.

Які мае шырокія ў размаху крылы. Чараду вёў ёмкі шыракакрылы гусак. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cut down to size

а) падраўня́ць

б) падрэ́заць кры́лы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)