Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пэ́пка ’пыса (у каровы)’ (драг., ЛА, 1). Няясна. Магчыма, фанетычны варыянт да піпка ’кончык (носа)’; параўн. таксама польск.papa ’морда’, рурка ’сасок’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Stúmmel
m -s, - рэ́шта, аста́так; ко́нчык; абру́бак; ага́рак (свечкі), недапа́лак
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
czubek
czub|ek
м.
1. чубок;
2. верхавіна; макаўка;
3.кончык;
~ek nosa — кончык носа;
na ~kach palców — на пальчыках;
trafić do ~ków — трапіць у дом вар’ятаў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
nib
[nɪb]
n.
1) ко́нчык -а m., вастрыё n.
2) вастрыё пяра́(для піса́ньня)
3) дзю́ба f. (у пту́шкі)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ *Нашарэ́піць, нашэрэпіць ’натапырыць, наставіць’, нашэ‑ рёплены ’натапыраны’ (ТС). Экспрэсіўнае ўтварэнне, у складзе якога ўзмацняльнае ‑ша‑ (< *šč < :*če) і рэпіць, параўн. рыпнуць ’лопнуць, трэснуць’, рэпіца ’кончык хваста’, гл. шарапенне ’ламачча’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
а́пекс
(лац. арех = вяршыня)
1) астр. пункт нябеснай сферы, у напрамку да якога рухаецца Сонечная сістэма;
2) анат.кончык языка;
3) верхавінкавая частка сцябла або кораня расліны.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
fingertip[ˈfɪŋgətɪp]n.ко́нчык па́льца
♦
have smth.at one’s fi ngertips
1) ве́даць што-н. як свае́ пяць па́льцаў
2) мець што-н. пад руко́й/у непасрэ́днай блі́зкасці; трыма́ць што-н. напагато́ве
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
◎ Кі́мель ’самы кончык хваста ў каровы’ (ТС). Не выключана балтыйскае паходжанне слова. Аднак яго непасрэдная крыніца не засведчана. Меркаванне аб лексічным пранікненні, апрача неславянскай фанетыкі і арэальнага крытэрыю, падмацоўваецца такімі балтыйскімі паралелямі, як літ.klmpa ’вузел на канцы вяроўкі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыко́нец (прыко́нэц) ’сплеценая з конскага воласу вяровачка, якая прывязваецца да арапніка (пры ўмелым размаху гучна ляскае)’ (пін., Нар. лекс.), прыконе́чнік ’тонкі раменны кончык пугі’ (ТС); сюды ж фалькл.прыку́ньчик: прыкуньчика прыточу (Доўн.-Зап., Пін.). Лексікалізацыя словазлучэння пры канцы́. Параўн. аналагічнае укр.приконе́чник ’канец (пугі, бізуна)’.