ця́міць разм (кеміць) begréifen* vt, kapíeren vt;

◊ ця́міць, у чым спра́ва ≅ den Bráten ríechen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ця́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак., што, у чым і без дап.

Разумець сэнс падзей, гаворкі і пад.; разбірацца, кеміць. — Пачакайце... Стойце... Годзе... Нешта цямлю я пагана... Крапіва. [Сяржант:] — Хлапчук як быццам з галавой: у ваеннай справе будзе цяміць. Пінчук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ке́млівы ’здагадлівы, цямкі’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кме́ціць ’заўважыць, разумець, цяміць’ (Др.-Падб., Гарэц.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Непанёмісты ’някемлівы’ (Касп.). Мясцовае ўтварэнне ад панімаць ’разумець, кеміць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ке́мкі ’здагадлівы’ (Шат., КЭС, лаг., Жд. 3, Гарэц.). Гл. кеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kapíeren

vt разм. (з)разуме́ць, (с)ке́міць, (у)ця́міць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

*Тале́віць, тэле́выты ’кеміць, разумець’ (пін., ЖНС), тэлэ́выты/тэлэ́мыты ’тс’ (Арх. Вяр.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kombinować

незак.

1. камбінаваць, спалучаць;

2. разм. цяміць, кеміць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Пе́ндрыць ’цяміць, кеміць, разумець’. Да пе́трыць (гл.). Пасля з’яўлення другаснай экспрэсіўнай назалізацыі ‑т‑ азванчэла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)