Ка́шляць. Гл. ка́шаль.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уду́шлівы, -ая, -ае.

1. Які спірае дыханне, робіць яго цяжкім.

Удушлівае паветра.

2. Які выклікае ўдушша.

У. газ.

3. Такі, як пры ўдушшы.

У. кашаль.

|| наз. уду́шлівасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

астматы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да астмы. Астматычны кашаль. Астматычны бранхіт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адка́шнік ’Primula veris L.’ (Кіс.). Да кашаль (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

катара́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да катару, звязаны з катарам. Катаральны кашаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярхо́та, ‑ы, ДМ ‑хоце, ж.

Разм. Сухі кашаль, пакашліванне ад перасыхання, раздражнення ў горле; перханне. [Антон Жывіцкі], каб задушыць кашаль, — зняў з шыі хустку і амаль цэлы дзень, аж пакуль не мінулася пярхота, заціскаў ёю рот і нос. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́клюшны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да коклюшу. Коклюшны кашаль. // Хворы на коклюш. Коклюшнае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спазматы́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да спазмы. Спазматычны прыпадак. // Выкліканы спазмамі; сутаргавы. Спазматычны кашаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hústen

m -s ка́шаль

von ~ befállen wérden — раска́шляцца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

cough​1 [kɒf] n. ка́шаль;

give a slight cough адка́шляцца;

have a bad cough мо́цна ка́шляць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)