індульге́нцыя, ‑і, ж.

Каталіцкая грамата на адпушчэнне грахоў, якая выдаецца ад імя папы рымскага за асобыя заслугі перад царквой або за плату.

[Ад лац. indulgentia — міласць, спагадлівасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каталі́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. каталі́цкі каталі́цкая каталі́цкае каталі́цкія
Р. каталі́цкага каталі́цкай
каталі́цкае		 каталі́цкага каталі́цкіх
Д. каталі́цкаму каталі́цкай каталі́цкаму каталі́цкім
В. каталі́цкі (неадуш.)
каталі́цкага (адуш.)		 каталі́цкую каталі́цкае каталі́цкія (неадуш.)
каталі́цкіх (адуш.)
Т. каталі́цкім каталі́цкай
каталі́цкаю		 каталі́цкім каталі́цкімі
М. каталі́цкім каталі́цкай каталі́цкім каталі́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Klériker

m -s, - кле́рык, (каталі́цкая) духо́ўная асо́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ад’е́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Скончыць, перастаць енчыць. / у перан. ужыв. Даўно адзванілі ў царкве — адпраўлялася праваслаўная імша. Ад’енчылі таксама і касцельныя званы — адпраўлялася імша каталіцкая. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мні́шка ’рымска-каталіцкая манахіня’ (Нас.), ’нерашучая асоба’ (капыл., Жыв. сл.). З польск. mniszka ’манахіня’ (Кюнэ, Poln., 77).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

імша́, ‑ы, ж.

Каталіцкая абедня. Служыць імшу. □ У касцёле ўсё яшчэ свяціліся вокны, яшчэ прабілася імша. Пестрак. // Музычны харавы твор на тэкст такой абедні, звычайна з суправаджэннем арганаў і аркестра.

[Фр. messe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВІ́ЛЕНСКАЕ БІ́СКУПСТВА,

гл. Віленская рымска-каталіцкая епархія.

т. 4, с. 162

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ВІ́ЛЕНСКАЯ ДЫЯЦЭ́ЗІЯ,

гл. Віленская рымска-каталіцкая епархія.

т. 4, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

богаслужэ́нне н. царк. Góttesdienst m -es, -e; Mésse f -, -n (каталіцкая імша)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

царква́, -ы́, мн. цэ́рквы і (з ліч. 2, 3, 4) царквы́, цэ́ркваў, ж.

1. Рэлігійная арганізацыя духавенства і вернікаў, аб’яднаная агульнасцю веравучэння і абрадаў.

Праваслаўная ц.

Каталіцкая ц.

2. Будынак, у якім адбываецца праваслаўнае набажэнства; храм.

Пабудаваць новую царкву.

|| памянш. цэ́ркаўка, -і, ДМ -каўцы, мн. -і, -кавак, ж. (да 2 знач.).

|| прым. царко́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)