Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
royal
[ˈrɔɪəl]
adj.
1) карале́ўскі
the royal family — карале́ўская сям’я́
royal power — карале́ўская ўла́да
2) Figur. пы́шны, карале́ўскі
3) высакаро́дны
royal metals — высакаро́дныя мэта́лы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
дварэ́ц, ‑рца, м.
Будынак, які служыць жыллём і пастаянным месцазнаходжаннем цара, караля ці іншага кіраўніка дзяржавы, а таксама членаў іх сямей. Царскі дварэц. Каралеўскі дварэц.// Будынак, які вылучаецца пышнасцю, хараством, раскошай; палац. Мармуровыя дварцы Венецыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Шэкспіраўскі мемарыяльны тэатр, гл.Каралеўскі Шэкспіраўскі тэатр
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
старо́ста, ‑ы, ДМ ‑у, м.
Гіст. У Вялікім княстве Літоўскім і феадальнай Польшчы — службовая асоба, якая ўзначальвала адміністрацыю павета або ваяводства. Крыху пазней .. [Слонім] стаў каралеўскай эканоміяй, тут жыў каралеўскі намеснік — староста.«Помнікі».Князь аддаў загад старасту арыштаваць хлопца.Вялюгін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Манда́т ’паўнамоцтвы’, ст.-бел.мандатъ (мондатъ) ’каралеўскі ўказ’, ’выклік на суд’ (XIV ст.) запазычана са ст.-польск.mandat, якое з лац.mandātum ’даручэнне’ (Булыка, Лекс. запазыч., 57; Жураўскі–Крамко, Зб. Крапіве, 142).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бальі́
(фр. bailli)
каралеўскі чыноўнік, які кіраваў судова-адміністрацыйнай акругай у сярэдневяковай Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
koronny
гіст. каронны; каралеўскі;
koronny świadek — галоўны сведка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Базіліка ’расліна Acinos Moench. arvensis, душыца палявая’ (Кіс.). Параўн. рус.базилик Ocimum basilicum’, базилика ’Clinopodium’, укр.базилик ’Calamintha Clinopodium’, чэш. (ст.) bazylika ’Ocimum basilicum’ і г. д. Крыніцай гэтых назваў з’яўляецца лац.basilicum (< грэч.βασιλικόν ’каралеўскі’, гл. Махэк₂, 49). Параўн. яшчэ Мяркулава, Очерки, 138, 140.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рая́ль
(фр. royal = каралеўскі)
струнны ўдарна-клавішны музычны інструмент з размешчанымі па гарызанталі струнамі, разнавіднасць фартэпіяна.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)