флекты́ўны лінгв. Flexións-;

флекты́ўны канча́так Flexiónsendung f -, -en;

флекты́ўныя мо́вы flektíerende Spráchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

termination

[,tɜ:rmɪˈneɪʃən]

n.

1) заканчэ́ньне n., кане́ц -ца́ m.

2) канча́так сло́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ending

[ˈendɪŋ]

n.

1) заканчэ́ньне n.

2) сьмерць f.

3) Gram. канча́так -ку m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фле́ксія

(лац. flexio = згінанне, выгіб)

1) фізіял. згібанне, напр. канечнасці, тулава і г. д. (проціл. экстэнзія);

2)

лінгв. канчатак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

марфе́ма

(фр. morpheme, ад гр. morphe = форма)

частка слова (корань, суфікс, прыстаўка або канчатак), якая мае лексічнае або граматычнае значэнне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Про́весна ў выразе на про́весні ’на прадвесні’ (ТС). З про- і вясна або з праве́сне (гл.), дзе канчатак М. скл. быў заменены на канчатак Н. скл. па аналогіі з наз. ж. р. на ‑а.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

оконча́ние ср.

1. (действие) заканчэ́нне, -ння ср., сканчэ́нне, -ння ср.;

2. (конец) кане́ц, род. канца́ м.;

3. грам. канча́так, -тка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

inflect

[ɪnˈflekt]

v.t.

1) гнуць; згіна́ць, угіна́ць

2) мяня́ць тон або́ вышыню́ го́ласу

3) мяня́ць канча́так сло́ва, скланя́ць або́ спрага́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ По́ўш ’землярыйка’ (ТС). Ад поўх (гл.). Канчатак -ш. як у мыш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пачапа́ць ’начапляць, нанізаць, панавешваць’ (Нас.). З польск. poczepiać ’паначапляць адно за адным, папрычапляць’. Канчатак, беларускі (‑аць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)