до́йны, ‑ая, ‑ае.

Які доіцца, дае малако. Дойная каза. Дойны статак.

•••

Дойная карова гл. карова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замэ́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць мэкаць. // Мэкнуць. Каза замэкала і .. уцякла ў катух. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Géiß

f -, -en заал. каза́; се́рна, лань

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

angora [æŋˈgɔ:rə] n.

1. анго́рская ко́шка/каза́; ангорскі трус

2. анго́ра, анго́рская шэрсць;

an angora sweater сві́тар з анго́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

казу́ля, ‑і, ж.

Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза. Вось выбегла на дарогу лёгкая, стройная, рыжая казуля, павяла вушамі, скокнула ўбок і знікла ў гушчары. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Туро́міна — у каляднай песні: Го‑го‑го, каза … Не хади, каза, / Па туром, туром /Па туромини (рагач., Рам. 8). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пама́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; што, чым.

Час ад часу матаць ​1 (у 1, 2 знач.). Прызязаная на пустцы каза адарвалася і, паматваючы галавой, памчала за бліжнія дамы. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пустаро́гі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае пустыя ўсярэдзіне рогі.

2. у знач. наз. пустаро́гія, ‑іх. Сямейства млекакормячых з пустымі ўсярэдзіне рагамі, да якога адносяцца авечка, карова, каза і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deer

[dɪr]

n.

1) але́нь -я m.

2) ла́нь f.; казу́ля f., дзікая каза́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Казлю́ка ’сажань’ (Мат. Гом.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад асновы козл‑, гл. казёл 1, або пераробка аднаго з некалькіх тэрмінаў-дэрыватаў ад каза, казёл для сажня. Гл. каза, казёл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)