Мутня́ мутне́ ’узбоўтванне’, ’плёткі’, ’сварка, парушэнне згоды’, ’хлусня’, ’мешаніна вадкага з гушчай’ (Нас.; кобр., драг., З нар. сл., Сл. Брэс.). Рус. мутня́ ’беспарадак’, ’плёткі’, ’боль у жываце’. Да муці́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

праці́ўніца ж., в разн. знач. проти́вница;

п. зго́ды — проти́вница соглаше́ния;

п. па спабо́рніцтве — проти́вница по состяза́нию

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акцэпта́цыя

(лац. acceptatio = прыманне)

выражэнне згоды на што-н., напр. на аплату грашовага дакумента.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

аўтарыза́цыя

(фр. autorisation = дазвол)

выражэнне аўтарам згоды на пераклад, інсцэніроўку ці экранізацыю свайго твора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

assentation

[,æsenˈteɪʃən]

n

1) выказа́ньне зго́ды

2) уго́дніцтва n., лі́сьлівае падта́кваньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рознагало́ссе, -я, н. і рознагало́сіца, -ы, ж.

1. Бязладныя галасы, гукі.

Птушынае рознагалоссе (і птушыная рознагалосіца).

2. Адсутнасць згоды ў поглядах, думках.

Р. па асноўных пытаннях.

Рознагалоссі (і рознагалосіца) паміж мужам і жонкай.

3. Супярэчлівасць, няўзгодненасць.

Р. ў паказаннях сведак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

compromise​1 [ˈkɒmprəmaɪz] n. кампрамі́с;

ma ke a compromise ісці́ на кампрамі́с;

reach a compromise дасягну́ць зго́ды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дабраво́льны, ‑ая, ‑ае.

Які выконваецца па добрай волі, без прымусу; добраахвотны. Дабравольны ўзнос. Дабравольны пачын. // Заснаваны на прынцыпах узаемнай згоды. Дабравольнае аб’яднанне народаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

угавары́цца, -вару́ся, -во́рышся, -во́рыцца; зак.

1. Загадзя дамовіцца пра што-н.; прыйсці да згоды ў выніку перагавораў.

У. аб сустрэчы.

Угаварыліся, што збяромся ў нядзелю.

2. Сказаць лішняе, прагаварыцца (разм.).

Чалавек угаварыўся, а потым паправіўся.

|| незак. угаво́рвацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zúsagend

im ~en Fálle — у вы́падку зго́ды

éine ~e Ántwort — стано́ўчы [сцвярджа́льны] адка́з

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)