Verbum

на́крыўка, -і, ДМ -рыўцы, мн. -і, -рывак, ж.

Тое, чым накрываюць што-н. зверху.

Н. каструлі.

палу́ндра, выкл.

Вокрык, які перасцерагае аб небяспецы (першапачаткова ў маракоў і пажарных: папярэджанне тыпу «беражыся — падае зверху»).

наве́сны, -ая, -ае.

Такі, пры якім снарады, кулі, апісваючы ў паветры крутую дугу, падаюць зверху.

Н. агонь.

паве́рсе, прысл.

1. Па верхняй частцы, верхам.

Пажар ішоў п.

2. Зверху, паверх чаго-н.

Падперазаўся п. вузенькай папружкай.

абву́гліцца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ліцца; зак.

Абгарэць зверху, па краях.

Палена абвуглілася.

|| незак. абву́глівацца, -аецца.

абта́лы, -ая, -ае.

Які абтаў, вызваліўся ад лёду, снегу (зверху, па краях) у выніку яго раставання.

А. бераг ракі.

мэ́ндлік, -а, мн. -і, -аў, м.

Пяць снапоў збожжа, пастаўленыя кучкай каласамі ўгору для прасушкі і накрытыя распрасцёртым снапом зверху.

навы́пуск, прысл.

Не запраўляючы ў боты, чаравікі (пра штаны); зверху штаноў, спадніцы (пра кофту, кашулю).

Штаны н.

Насіць кофту н.

абшэ́рхнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; абшэ́рх, -хла; зак. (разм.).

Крыху абсохнуць зверху, зацвярдзець.

Зямля абшэрхла на ветры.