раззвані́цца, ‑званюся, ‑звонішся, ‑звоніцца.

Разм. Пачаць доўга і моцна званіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзылі́нкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Званіць, ствараць звінячы гук чым-н. металічным.

Д. ключамі.

|| аднакр. дзылі́нкнуць, -ну, -неш, -не; -ні (разм.).

|| наз. дзылі́нканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пазвані́ць, ‑званю, ‑звоніш, ‑звоніць.

Зак. да званіць (у 1, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзылі́нкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Званіць, дзынкаць. Дзылінкаў школьны званок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rozdzwaniać

незак. званіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

труби́ть несов.

1. трубі́ць;

2. перен., разг. трубі́ць, звані́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

schéllen

vi звані́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

brząkać

незак. брынкаць; званіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

камута́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Прыбор для змянення напрамку або пераключэння электрычнага току.

2. Род мясцовай тэлефоннай станцыі з ручным або аўтаматычным злучэннем тэлефонных ліній.

Званіць трэба праз к.

|| прым. камута́тарны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ба́ўкаць ’званіць’ (Др.-Падб., Гарэц., Бяльк., гл. і Касп.), ’гаварыць, распускаць нядобрыя чуткі’ (Бяльк.). Параўн. рус. дыял. (ярасл., пск.) ба́вкать лаяць; званіць; нагаворваць на каго-н.’ Укр. бе́вкати, бо́вкати і г. д. Гукапераймальнае слова. Параўн. Рудніцкі, 156.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)