заму́чить сов. заму́чыць; (истязаниями) закатава́ць, замардава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ума́ять сов., прост. стамі́ць; (замучить) зму́чыць, заму́чыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зашту́рхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Стаміць, замучыць частымі штуршкамі. Заштурхалі ў натоўпе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zadręczyć

зак. замучыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Наўмор ’насмерць, зусім’ (ТС). Да ўмарыць ’замучыць да смерці’, гл. мор.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ізмэ́нчыць ’замучыць’ (Жд. 3). Пратэтычнае і‑ + змэнчыць (з польск. zmęczyć). Гл. мэнчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заму́чаны ​1, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад замучыць.

заму́чаны ​2, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад замуціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Закандры́чыць ’зарэзаць’ (Бяльк.), закандрэчыць ’заціскаць, зацалаваць’ (гродз., З нар. сл.). Рус. дыял. закандрычить: пск. ’забіваць’, смал. ’замучыць’, калуж. ’заважнічаць’. Параўн. закандычыць ’замучыць’ (Нас.). Апошняе ўтворана ад кандычыць ’трэсці, цягаць за валасы’, кандычыцца ’мучыцца ў перадсмяротных сутаргах’ (гл. канды́чыць) з прэфіксам за‑. Форма закандрычыць уключае экспрэсіўную ўстаўку ‑р‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

skatować

зак. закатаваць, замучыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wymęczyć

зак. замучыць, змучыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)