amorous

[ˈæmərəs]

adj.

1) улю́блівы

2) закаха́ны

3) любо́ўны

amorous songs — пе́сьні каха́ньня

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

admirer

[ədˈmaɪrər]

n.

1) пакло́ньнік -а m., пакло́ньніца f.

2) закаха́ны -ага m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

выдыга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., перад кім-чым.

Разм. Дагаджаць каму‑н. выказваць сваю адданасць. Выдыгаць перад гасцямі. □ Ён [Богут] перад ёю [жонкай] выдыгае, Як закаханы, малады. Колас. // Падлізвацца, ліслівіць. [Нічыпар:] Усе так і выдыгаюць перад ім: — Таварыш Гарлахвацкі! Таварыш Гарлахвацкі! Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

deeply [ˈdi:pli] adv.

1. ве́льмі;

He is deeply in debt. Ён па вушы ў даўгах;

He is deeply in love. Ён моцна закаханы.

2. глыбо́ка, на вялі́кай глыбіні́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

far gone

запу́шчаны, застарэ́лы (пра хваро́бу); зашма́т ублы́таны, уця́гнуты ў што

gone on, informal – закаха́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

szaleństwo

szaleństw|o

н. шаленства, варяцтва;

zakochany do ~a — без памяці закаханы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vernárrt

a (in A) закаха́ны да вар’я́ц́тва (у каго-н.); захо́плены, прыва́блены (чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

неравноду́шный неабыя́кавы; небезува́жны; (влюблённый) закаха́ны;

быть неравноду́шным мець прыхі́льнасць (да каго, чаго), мець сімпа́тыю (да каго); (симпатизировать) сімпатызава́ць (каму); (быть влюблённым) быць закаха́ным (у каго);

он неравноду́шен к му́зыке ён ма́е прыхі́льнасць да му́зыкі (ён лю́біць му́зыку);

он неравноду́шен к ней ён ма́е прыхі́льнасць (сімпа́тыю) да яе́, ён сімпатызу́е ёй (закаха́ны ў яе́).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

over head and ears

а) з галаво́ю ў вадзе́

б) па са́мыя ву́шы, ве́льмі глыбо́ка, мо́цна (напр. закаха́ны, у даўго́х)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рытуа́л, ‑у, м.

1. Сукупнасць абрадаў, якія суправаджаюць рэлігійны акт.

2. Выпрацаваны звычаем ці ўстаноўлены парадак выканання чаго‑н.; цырыманіял. Гэта была дзівосная пагулянка. Нават з захаваннем марскога рытуалу: без закускі, так, як заведзена гэта, кажуць, у маракоў, мы выпілі па чарцы каньяку і заспявалі песню ... Скрыган. Скончылася гэта зусім нечакана. Рытуал патрабаваў, каб закаханы наведаў тыя месцы, дзе ён бываў шчаслівы. Караткевіч.

[Ад лац. ritualis — абрадавы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)