самаўла́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Заснаваны на самаўладдзі, які з’яўляецца праяўленнем самаўладдзя. Самаўладны парадак. // Які валодае неабмежаваным правам распараджацца, загадваць. Самаўладны пан.

2. Тое, што і самаўладарны (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ве́дать​II несов. (заведовать) зага́дваць; (наблюдать) нагляда́ць (за чым); (руководить) кірава́ць; (распоряжаться) распараджа́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нака́зывать​II несов., уст., прост. (давать наказ, наставление) нака́зваць, дава́ць нака́з; (велеть) зага́дваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ask a riddle

зага́дваць, задава́ць зага́дку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

самаўлада́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Які валодае аднаасобнай, неабмежаванай дзяржаўнай уладай. Самаўладарны правіцель. // Які распараджаецца самаўпраўна, паводле свайго нораву. Самаўладарная гаспадыня.

2. Схільны загадваць, падпарадкоўваць сваёй волі. Самаўладарны характар. // перан. Непераадольны, пранікнёны. Самаўладарны позірк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улада́рны, -ая, -ае.

1. Які валодае правам наследавання ўлады.

У. князь.

2. Схільны загадваць, падначальваць сабе; які выражае загад, здольны рабіць моцны ўплыў на каго-н.

У. характар.

У. голас.

3. перан. Неадольны, усемагутны.

У. наступ вясны.

Уладарная сіла натхнення.

|| наз. улада́рнасць, -і, ж. (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

command​2 [kəˈmɑ:nd] v.

1. зага́дваць

2. кама́ндаваць; кірава́ць

3. вало́даць, распараджа́цца

4. выкліка́ць;

command respect выкліка́ць пава́гу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

verwálten

vt кірава́ць, зага́дваць (чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

diktíeren

vt

1) дыктава́ць

2) зага́дваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

предпи́сывать несов.

1. (приказывать) зага́дваць, прадпі́сваць;

2. (назначать соблюдение чего-л.) прадпі́сваць; см. предписа́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)