завеща́ние ср.

1. (документ) завяшча́нне, -ння ср., тэстаме́нт, -ту м.;

2. (завет) запаве́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Testamént

n -(e)s, -e

1) завяшча́нне

sein ~ máchen — зрабі́ць завяшча́нне

2) рэл. запаве́т, тэста́мант

das Álte [Néue] ~ — Стары́ [Но́вы] Запаве́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Vermächtnis

n -ses, -se завяшча́нне, запаве́т, тэстаме́нт

nach ~ — па запаве́ту, зго́дна з запаве́там

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ДАКУМЕ́НТ

(ад лац. documentum сведчанне, доказ),

1) дзелавая папера, што юрыдычна пацвярджае які-н. факт (напр., нараджэнне, узяцце шлюбу) ці права на што-н. (напр., дыплом, завяшчанне).

2) Афіц. пасведчанне асобы (напр., пашпарт).

3) Пісьмовыя помнікі пра гіст. падзеі.

4) Матэрыяльны носьбіт (папера, кіна- і фотаплёнка, магн. стужка і інш.) з запісанай на ім інфармацыяй, прызначанай для захоўвання і перадачы ў часе і прасторы.

т. 6, с. 14

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

testament, ~u

м.

1. завяшчанне;

otworzyć testament — адкрыць завяшчанне;

sporządzić testament — скласці завяшчаннне;

zapisać co komu w testament — запісаць (што на каго) у завяшчанні, завяшчаць (што каму);

2. перан. запавет;

Stary (Nowy) testament — Стары (Новы) запавет

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Legát

I

n -(e)s, -e лега́т, завяшча́нне

II

m -en, -en лега́т, упаўнава́жаны ры́мскага па́пы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

will​1 [wɪl] n.

1. во́ля, сі́ла во́лі;

show great strength of will паказа́ць вялі́кую сі́лу во́лі;

lack of will бязво́лле;

by force of will сі́лаю во́лі

2. жада́нне, наме́р;

a will to live во́ля да жыцця́

3. завяшча́нне;

one’s last will and testament апо́шняя во́ля (юрыдычная формула ў завяшчанні);

make one’s will рабі́ць завяшча́нне

♦

at will калі́ захо́чаш; дастатко́ва, уво́лю;

at one’s own sweet will калі́ ўзду́маецца;

of one’s own free will па до́брай во́лі;

against one’s will су́праць во́лі;

where there’s a will there’s a way дзе хаце́нне, там уме́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

БАРО́ (Barrault) Жан Луі

(8.9.1910, Ле-Везінэ, дэп. Івелін, Францыя — 22.1.1994),

французскі акцёр і рэжысёр. Вучыўся на курсах жывапісу ў Луўрскай школе (Парыж). З 1931 у драм. т-ры «Атэлье», адначасова вывучаў мастацтва пантамімы. Працаваў у т-ры «Камеды Франсэз» (1940—46). Разам з жонкай актрысай М.Рэно стварыў сваю трупу (1946), з якой паставіў «Гамлета» У.Шэкспіра, «Працэс» Ф.Кафкі, «Вішнёвы сад» А.Чэхава (і выканаў ролю Трафімава). У 1959—68 узначальваў «Тэатр дэ Франс» (Парыж), дзе паставіў «Насарогаў» Э.Іанеска, «Маленькую пані Мальер» Ж.Ануя і інш. З 1935 здымаўся ў кіно («Дзеці райка», «Вялікае каханне Бетховена», «Фантастычная сімфонія», «Завяшчанне доктара Кардэлье»). Развіваў традыцыі мастацтва пантамімы. Аўтар успамінаў «Роздум пра тэатр» (1949).

т. 2, с. 311

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

духо́ўны

1. géistig, séelisch;

духо́ўныя інтарэ́сы die géistigen Interéssen;

духо́ўная блі́зкасць séelische [ínnere] Geméinschaft [Verwándschaft];

2. (царкоўны) géistlich;

духо́ўная асо́ба Géistliche (sub) m -n, -n;

духо́ўны айце́ц Béichtvater m -s, -väter;

духо́ўнае завяшча́нне (kírchliches) Testamént n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

све́дка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑дцы, Т ‑ай (‑аю), ж.

1. Той, хто непасрэдна прысутнічаў пры якім‑н. здарэнні, падзеі. Аднойчы нечакана быў я сведкам. Як чалавек абразіў чалавека. Чарнушэвіч. Толькі не за свае мінулыя ўчынкі перажываў.. [Андрэй] — баяўся таго адзінага сведкі, які, магчыма, аднойчы з явіцца ў вёсцы, і ўсё таемнае стане яўным. Ваданосаў. // Сучаснік і назіральнік чаго‑н. Як жывы сведка мінуўшчыны, адзін стары дзед Лявон астаўся тут. Бядуля. Скажы хутчэй, — і сведка і прычына Таго, чым стаў і чым мне быць навек, Вялікая, Нязгасная, Жанчына, Таварыш, Спадарожнік, Чалавек. Кірэенка. / Аб прадметах. Сена, салома, кучка сечкі, шулы, цапы, граблі, — усё гэта бясслоўныя, але шчырыя памочнікі або маўклівыя, але ўважлівыя сведкі яго [дзедавай] працы. Колас. Гэтыя высокія ліпы чулі шчырыя словы прызнання, былі сведкамі нараджэння бессмяротных радкоў. С. Александровіч. / Аб пісьмовых помніках, творах. Яго [Хвядоса Шынклера] творы — жывыя сведкі рэчаіснасці. Арабей. / у вобразным ужыв. А вецер, той гутаркі ўдзельнік і сведка, Ціхутка галінкі на дрэвах кране. А. Вольскі.

2. Асоба, якая выклікаецца ў суд, каб даць паказанні пра вядомыя ёй абставіны па справе. Браць у сведкі. □ Памятаю выпадак, калі ён [Самуйлёнак] быў за сведку ў судзе пры разглядзе справы нейкага Падвальнага. Хведаровіч.

3. Асоба, якая прысутнічае пры чым‑н. для афіцыйнага пасведчання сапраўднасці ці правільнасці таго, што адбываецца. Прачытаць завяшчанне пры сведках. □ Ракіцкі з Надзейкай былі ў ліку бліжэйшых сяброў маладых. Прысутнічалі сведкамі, як тыя распісваліся, пілі потым шампанскае ў пакоі Аліны ў дзявочым інтэрнаце. Хадкевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)