пазава́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Заваліць чым‑н. усё, многае або ўсіх, многіх. Пазавальваць ямы каменнем. Пазавальваць праходы.

2. перан. Разм. Праваліць усё, многае. Пазавальваць экзамены па асноўных прадметах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забутава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Напоўніўшы бутам, замацаваць; запоўніць, заваліць чым‑н. Забутаваць фундамент дома. □ Раж забутуюць каменнем і жвірам, і ён трывала стане на дно ракі ў аснову будучай перамычкі. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

überhä́ufen

vt

1) завалі́ць, згрува́сціць

2) зава́льваць, перагружа́ць (работай)

3) засыпа́ць (ласкамі, папрокамі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

зава́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

1. Разм. і спец. Дзеянне паводле дзеясл. завальваць — заваліць (у 1 знач.). Праз пяць хвілін сталявар праводзіў завалку печы шыхтай. Данілевіч.

2. Сумесь матэрыялаў, якой напаўняюць плавільную печ; шыхта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаваро́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і без дап.

1. Завярнуць, павярнуць куды‑н. усіх, многіх або ўсё, многае. Пазаварочваць машыны назад.

2. Разм. Заваліць, закідаць чым‑н. усё, многае або ўсіх, многіх. Пазаварочваць ямы камянямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зава́лены

1. в разн. знач. зава́ленный;

2. за́пертый;

3. разг. зава́ленный;

4. зало́женный;

1-4 см. завалі́ць 1-4

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сцясні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.

Пацясняючы, пазбавіць прасторы, зрабіць меншымі прастору, месца, якое занята кім‑, чым‑н. Каб яшчэ больш сцясніць пазіцыю і не даць палякам разгарнуцца для бою, Букрэй загадаў заваліць дарогу за грэбляю, каб конніца не магла праскочыць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завали́ть сов.

1. в разн. знач. завалі́ць, мног. пазава́льваць;

завали́ть пала́тку ве́тками завалі́ць пала́тку галлём;

ка́мни завали́ли пеще́ру камяні́ завалі́лі пячо́ру;

завали́ть стол кни́гами завалі́ць стол кні́гамі;

завали́ть магази́ны това́рами завалі́ць (пазава́льваць) магазі́ны тава́рамі;

его́ завали́ли рабо́той яго́ завалі́лі рабо́тай;

он завали́л всё де́ло ён завалі́ў усю́ спра́ву;

2. (запрокинуть) разг. закі́нуць, адкі́нуць;

завали́ть го́лову наза́д закі́нуць (адкі́нуць) галаву́ наза́д;

3. (обрушить) разг. абвалі́ць, абуры́ць, абру́шыць;

завали́ть сте́ну абвалі́ць (абуры́ць, абру́шыць) сцяну́;

4. (заложить — горло, уши и т. д.) безл., прост. залажы́ць;

у него́ от стра́ху и го́рло завали́ло у яго́ ад стра́ху і го́рла залажы́ла;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўтарытэ́т, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Агульнапрызнанае значэнне, уплыў. Карыстацца аўтарытэтам.. Падарваць аўтарытэт. Мець аўтарытэт. □ Аўтарытэт Маркі Балука высока стаяў у вачах тутэйшых партызан. Колас.

2. ‑а. Асоба, якая карыстаецца заслужанай павагай, мае ўплыў. [Русаковіч:] — Але другі аўтарытэт так заваліць дарогу да добрай справы, што цераз яго і не пералезеш. Крапіва.

[Ням. Autorität з лац.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завярну́ць, -вярну́, -ве́рнеш, -ве́рне; -вярні́; -ве́рнуты; зак.

1. каго-што і без дап. Змяніць напрамак, шлях руху; павярнуць.

З. назад.

З. каня налева.

З. кароў ад шкоды.

Машына завярнула ў бок лесу.

Дарога завярнула да ракі.

2. што. Паварочваючы, змяніць становішча чаго-н.

З. назад рукі каму-н.

3. Зайсці мімаходам (разм.).

З. да знаёмых.

4. каго-што. Заваліць, закідаць чым-н. (разм.).

З. яму зямлёй.

◊

Завярнуць аглоблі (разм.) — пайсці, паехаць назад, не дасягнуўшы мэты.

|| незак. заваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)