wégnehmen

* vt забіра́ць, адбіра́ць

viel Platz ~ — займа́ць мно́га ме́сца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

dispossess

[,dɪspəˈzes]

v.t.

1) пазбаўля́ць маёмасьці, забіра́ць ула́снасьць

2) раскула́чваць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гра́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; незак., каго-што.

Сілай забіраць чужое дабро; рабаваць. Акупанты грабілі беларускі народ, вывозілі ў Германію збожжа, жывёлу, лес. «Весці». // Разм. Разараць паборамі, узяткамі. Дваранскія камітэты прама грабілі сялян пры дапамозе царскага ўрада. Ленін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забіра́цца несов.

1. в разн. знач. забира́ться; см. забра́цца;

2. страд. забира́ться; изыма́ться; бра́ться; принима́ться; убира́ться; см. забіра́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раззлава́цца, ‑злуйся, ‑злуешся, ‑злуецца; ‑злуёмся, ‑злуяцеся; зак.

Прыйсці ў стан злоснага раздражнення. [Талаш:] — Вось, таварыш начальнік, прыехалі .. [жаўнеры] забіраць маё апошняе сена. Прасіў, маліў іх, а яны яшчэ і штурхаць пачалі мяне. Ну, я і раззлаваўся і кінуўся на іх з сякерай. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

heráusnehmen

* vt выця́гваць, выма́ць; забіра́ць

sich (D) viel ~ — дазваля́ць сабе́ лі́шняе

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

strip of

а) забіра́ць, адбіра́ць

б) пазбаўля́ць (гро́шай, маёмасьці)

в) рабава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

забіра́нне ср.

1. забира́ние;

2. забира́ние, изыма́ние;

3. приём м.;

4. убира́ние;

1-4 см. забіра́ць 1, 2, 4, 5

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

отбира́ть несов.

1. (брать обратно) забіра́ць; (насильно) адбіра́ць;

2. (выбирать) адбіра́ць, выбіра́ць;

3. (собирать путём опроса) офиц. браць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Забо́ры ’рушы’, ’маршчыны’ (Мат. Гом.). Рус. смал. забор ’зборкі ў адзенні’, укр. забо́рка ’зборка’ (Грынч.). Аддзеяслоўны бязафіксны назоўнік забіра́ць, г. зн. ’шыць, забіраючы частку тканіны ўдвая’. Параўн. зборка ад таго ж кораня, аднак з суфіксам ‑к‑a ад дзеяслова збіраць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)