Частка рачной даліны, якая затапляецца вадой у час разліву. У поймах пачынае зелянець трава і лаза, спрабуюць галасы жабы.Лупсякоў.Пойма ў.. [Прыпяці] шырокая, балоцістая.., з паплавамі і драбналессем.В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рапу́ха, ‑і, ДМ ‑пу́се, ж.
Палявая жывёліна сямейства бясхвостых земнаводных, падобная на жабу, з бугрыстай скурай шэрага або зялёнага колеру. Скура ў рапухі не гладкая, як у жабы, а пакрытая бугаркамі.В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
larva
[ˈlɑ:rvə]
n., pl. -vae
лічы́нка f.
A tadpole is the larva of a frog — Апало́нік — лічы́нка жа́бы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
amphibious
[æmˈfɪbiəs]
adj.
1) земнаво́дны
Frogs are amphibious — Жа́бы — земнаво́дныя стварэ́ньні
2) які́ ру́хаецца па вадзе́ і су́шы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
кру́мкаць, ‑ае; незак.
1. Утвараць гукі, падобныя на «крум-крум» (пра крумкачоў). Трывожна крумкаў на сасонцы крумкач, махаючы крылом.Вялюгін.
2.Абл. Крактаць, квакаць (пра жаб). Крумкалі жабы ў кар’ерах, запоўненых вельмі дарагой тут вадой.Лупсякоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лі́пцы ’прыманка з жабы, на якую ловяць ракаў’ (ваўк., Сл. паўн.-зах.). Відавочна, узыходзіць да прасл.lip‑ьcь < ‑lipati > лі́пнуць, хаця адпаведнікі ў іншых слав. мовах не знойдзены.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скарага́чыць, скараɣа́чуць жабы ‘аб кваканні жаб’ (лун., ДАБМ, камент., 895), скарга́чыць: скарга́ крычыць, скарга́чыць (ТС). Параўн. рус.кур.скаргы́кать ‘скрасці, шаркаць нагамі’, якое Фасмер (3, 633) лічыць гукапераймальным. Гл. скергатаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лягу́ша ’конь, які брыкаецца’. Да ляга́цца (гл.). Гл. і наступнае слова. Да генетычнай тоеснасці лягушка і лягацца параўн. рус.свярдл.лягу́н ’конь, які моцна брыкаецца’ і арл., бран.лягу́н ’самец жабы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рахта́ць ’рагатаць або квакаць з характэрным гукам’ (слуц., Жыв. НС), ’смяяцца, рагатаць’ (Сл. ПЗБ, Жд. 2), сюды ж рахата́ць: жабы рахочуць (астрав., Сл. ПЗБ), параўн. укр.ра́хкати ’квакаць’. Гукапераймальнага паходжання, параўн. рахце́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ква́кацьікво́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Утвараць гукі, падобныя на «ква-ква». Дзіўны светла-блакітны месяц ныраў між белых хмурынак; як ніколі, энергічна і гучна квакалі жабы.Ваданосаў.Зялёныя шарэнгі ішлі маршам, яны з задавальненнем аглядалі разбураны і спалены горад і, ухмыляючыся, квакалі: «Рус капут».Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)