narzecze
н. лінгв. гаворка; дыялект
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
dialekt, ~u
м. дыялект; гаворка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дары́чны ист., архит. дори́ческий;
д. дыяле́кт — дори́ческий диале́кт;
~ная кало́на — дори́ческая коло́нна
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Dialékt
m -s, -e дыяле́кт, гаво́рка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дыялекто́лаг
(ад дыялект + -лаг)
спецыяліст у галіне дыялекталогіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
cockney [ˈkɒkni] n.
1. ко́кні, карэ́нны жыха́р усхо́дняй ча́сткі Ло́ндана
2. ко́кні (сацыяльны лонданскі дыялект)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Гаво́рка ’размова’ (БРС, Гарэц., Мядзв., Касп., Бяльк.), ’гутарка, размова’ (Яруш., БРС, Нас.), ’гаворка, дыялект’ (БРС, Яруш., Гарэц., Нас., Касп., Шат.), ’пагалоскі, размовы’ (БРС, Бяльк.), ’манера гаварыць, акцэнт мовы’ (Гарэц., Мядзв., Бяльк.). Рус. дыял. (смал., пск.) ’гутарка, размова; погалас, чуткі; манера гаварыць, вымаўленне; гаворка, дыялект; настаўленне, славеснае павучанне’, укр. гові́рка ’вымаўленне, манера гаварыць; дыялект, гутарка, гаварэнне; погалас, плётка’. Усх.-слав. утварэнне ад *govoriti па прасл. мадэлі «дзеяслоўная аснова + суф. *‑ka», якая мела значэнне галоўным чынам nomen actionis (*govorъka). Параўн. балг. падобныя фармацыі (з прэфіксамі) погово́рка, угово́рка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дыялектагра́фія
(ад дыялект + -графія)
картаграфаванне гаворак якой-н. мовы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
dialect
[ˈdaɪəlekt]
n.
гаво́рка f., дыяле́кт -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Estuary English [ˌestʃuəriˈɪŋglɪʃ] n. суча́сны дыяле́кт англі́йскай мо́вы, які́ ўжываецца ў Ло́ндане і на паўднёвым усхо́дзе А́нгліі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)