dutka

ж. дудка пяра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fujarka

ж. дудка, жалейка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ду́дачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

1. Памянш.-ласк. да дудка; невялікая дудка. Ён як пачне іграць на дудачцы, дык уся вёска збягаецца слухаць. Якімовіч.

2. перан. Разм. Пра вузкае, завужанае адзенне. Вельмі ж не да спадобы Ганне Макараўне штонікі-дудачкі. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуддзё, ‑я, н., зб.

Разм. Дудкі (гл. дудка ў 2 знач.). Ссякалі дуддзё [тытуню] і насілі растрасаць на гару. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіры́нкс

(гр. syrinks = дудка)

духавы музычны інструмент, разнавіднасць мнагаствольнай флейты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ду́дкі! выклічнік (БРС). Запазычанне з рус. ду́дки! ’тс’. Рус. слова (упершыню адзначаецца ў 1834 г.) паходзіць ад ду́дка ’дудка’ (параўн. пустую сярэдзіну дудкі). Падрабязна Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 206.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пазнішча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Знішчыць усіх, многіх або ўсё, многае. Пазнішчаць ваўкоў. Пазнішчаць лясы. □ Іграе дудка, іграе, а прыйдзе час — усіх паноў пазнішчае. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

reed [ri:d] n.

1. bot. трыснёг, трысцё, чаро́т

2. mus. жале́йка, ду́дка; язычо́к;

the reeds of the orchestra язычко́выя інструме́нты арке́стра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

карнемю́з

(фр. cornemuse, ад come = рог + ст.-фр. muse = дудка)

французскі духавы музычны інструмент тыпу валынкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Моццянка ’дуда з 7 дудачкамі’ (Нік. Очерки, 2, 1892) — відаць, мацця́нка, якое з польск. multanka (mulitanka, mutyanki) ’дудка, дудачка, кобза’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)