шпалапрапітны́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які служыць для прапітвання драўляных шпал спецыяльным саставам, які захоўвае іх ад псавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напрырабля́ць, ‑ню, ‑яеш, ‑яе і напрыро́бліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Прырабіць у вялікай колькасці. Напрырабляць драўляных ручак. Напрыробліваць прыбудовак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ксілафо́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, што складаецца з драўляных, падабраных у адпаведным страі пласцінак, па якіх удараюць драўлянымі малаточкамі.

[Ад грэч. xylon — дрэва і phōnē — гучу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тра́ма, ‑ы, ж.

Апорная бэлька, якая падтрымлівае столь (у драўляных будынках). Пад трамай у хаце вісіць зялёны сёлетні тытун. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шалёўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

1. гл. шаляваць.

2. зб. Тонкія дошкі, якія ідуць на абшыўку драўляных пабудоў, а таксама абшыўка з такіх дошак.

Пафарбаваць шалёўку.

3. мн. -і, -лёвак. Адна з такіх дошак.

4. Накладныя планкі вакол акна, дзвярэй.

|| прым. шалёвачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Станда́ра ‘адзін з драўляных слупоў, які служыць фундаментам’ (браг., Шатал.; чэрв., Нар. лекс.). Гл. штандара.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бале́я, ‑і, ж.

Вялікая нізкая пасудзіна з драўляных клёпак або металічная, у якой звычайна мыюць бялізну. Цётка Алімпа.. адхінулася на.. [Адамавы] крокі ад балеі. Вышынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клешчына́, ‑ы́; мн. кляшчы́ны (з ліч. 2, 3, 4 клешчыны́), кляшчы́н; ж.

Адна з дзвюх драўляных частак хамута, якія сцягваюцца пад шыяй каня супоняй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дамо́к, ‑мка, м.

Разм. Памянш. да дом (у 1 знач.); невялікі дом. На месцы колішніх прывакзальных драўляных дамкоў і хат быў заліты асфальтам пляц. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трашчо́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Прылада, пры дапамозе якой утвараюцца траскучыя гукі.

2. Народны ўдарны музычны інструмент, які складаецца з набору драўляных дошчачак, нанізаных адным канцом на вяроўку.

3. перан. Той (тая), хто многа, не сціхаючы гаворыць; балбатун (балбатуха) (разм.).

|| прым. трашчо́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)