Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
сове́тник
1.(дающий совет)дара́дчык, -ка м.;
2.(должностное лицо) саве́тнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ме́нтар
(фр. mentor, ад гр. Mentor = імя выхавальніка Тэлемаха, сына Адысея)
настаўнік, выхавальнік, дарадчык (з адценнем іроніі).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пара́дчык, ‑а, м.
Разм. Тое, што і дарадчык. У .. [Тураўца] было нямала памочнікаў і парадчыкаў.Мележ.[Гаспадыня:] — Ах, Канстанцін Сцяпанавіч, Канстанцін Сцяпанавіч! Не ўказчык я вам і нарадчык, але чую я сваім розумам: навошта вам гэтая служба?Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
pokątny
патайны; незаконны; нелегальны;
pokątny doradca — патайны дарадчык (дарадца)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Hándelsrat
m -(e)s, -räte камерцы́йны дара́дчык
2) ра́да па спра́вах га́ндлю
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
doradca
м. кансультант; дарадчык;
doradca handlowy — гандлёвы кансультант;
doradca prawny — юрысконсульт
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пры́яцель, ‑я, м.
Блізка знаёмы чалавек, з якім устанавіліся добрыя, прыязныя адносіны. Я нават не паверыў з першага позірку, што гэта мой даўні прыяцель і першы дарадчык па ўсіх пытаннях механізацыі, электрыфікацыі і будаўніцтва.Кулакоўскі.Пасля гэтай сумеснай працы аўтар і рэдактар сталі самымі шчырымі прыяцелямі.Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
А́ЛКУІН
(Alcuin),
Флак Альбін (Flaccus Albinus; каля 735, Йорк, графства Йоркшыр, Брытанія — 19.5.804), англа-саксонскі вучоны. З 782 пры двары Карла Вялікага, яго настаўнік і дарадчык, стварыў навук. і культ. цэнтр «Каралінгскага адраджэння». З 796 абат Турскага манастыра, у якім арганізаваў школу. Аўтар трактатаў па філасофіі, тэалогіі, псіхалогіі, падручнікаў.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ЛА́НДРАТ
(ням. Landrat ад Land зямля, краіна + Rat парада, дарадчык),
1) у Расіі ў 1713—19 саветнік ад дваран павета пры губернатару (у кіраванні губерняй удзельнічала калегія з 8—12 Л.). У 1719 Л. заменены ваяводамі, якія прызначаліся ўрадам.
2) У ФРГ кіраўнік органа мясц. кіравання.
3) Назва заканад. органа ў некаторых кантонах і паўкантонах Швейцарыі (Гларус, Уры, Базель-Ланд, Нідвальдэн, Апенцэль-Інерадэн).