powiernica

ж.

1. сардэчная сяброўка; тайка; таечка;

2. пасярэдніца; давераная асоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

powiernik

м.

1. сардэчны сябар; прыяцель;

2. юр. пасярэднік; давераная асоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

напе́рснік ​1, ‑а, м.

Уст.

1. Блізкая давераная асоба або таварыш, якому давяраюць свае тайны. Наперснік паэта.

2. Традыцыйны персанаж у класічных трагедыях 17–18 ст. ст. — друг галоўнага героя. Выконваць ролі наперснікаў.

напе́рснік ​2, ‑а, м.

Спец. Частка вупражы верхавога каня, якая складаецца з перакрыжаваных на грудзях рамянёў, з якіх адзін ідзе ўніз паміж пярэднімі нагамі да папругі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадзю́сар

(англ. producer, ад лац. producere = вырабляць)

уладальнік кінастудыі, давераная асоба кінакампаніі ў радзе краін, якая ажыццяўляе ідэйна-мастацкі і арганізацыйна-фінансавы кантроль над пастаноўкай фільмаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

trustee

[,trʌˈsti:]

n.

1) апяку́н апекуна́, папячы́цель -я m.; даве́раная асо́ба

2) член, чале́ц упра́вы

3) асо́ба, яка́я трыма́е маёмасьць даўжніка́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zaufany

давераны;

zaufany człowiek — a) давераная асоба;

чалавек варты даверу; надзейны чалавек

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

даве́раны

1. (надзелены даверам) bevóllmächtigt;

даве́раная асо́ба Vertráuensperson f -, -en;

2. (які дзейнічае на даручэнне) Bevóllmächtigte (sub) m -n, -n; Prokuríst m -en, -en (на прадпрыемстве)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Tréuhänder

m -s, -

1) юрыд. выкана́ўца завяшча́ння, апяку́н

2) кіраўні́к (секвестраванага прадпрыемства), даве́раная асо́ба, пасрэ́днік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

repository

[rɪˈpɑ:zətɔri]

n. -ries

1) ме́сца, скры́ня для трыма́ньня рэ́чаў; склад -у m

2) асо́ба, яко́й даве́раная яка́я-н. рэч або́ таямні́ца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АРАКЧЭ́ЕЎ Аляксей Андрэевіч

(4.10.1769—3.5.1834),

расійскі дзярж. і ваенны дзеяч. Генерал (1807), граф, давераная асоба пры дварах Паўла І і Аляксандра І. З 1808 ваен. міністр, з 1810 старшыня ваен. дэпартамента Дзярж. савета. Ролю вышэйшай дзярж. установы набыла ўласная яго імператарскай вялікасці канцылярыя, якой у 1812—25 кіраваў Аракчэеў. З 1815 меў вызначальны ўплыў на Аляксандра I. Праводзіў рэакц. палітыку паліцэйскага дэспатызму і грубай ваен. сілы (гл. Аракчэеўшчына).

т. 1, с. 450

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)