п, нескл., н.

1. Семнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «пэ». Вялікае П.

2. Глухі, губна-губны, выбухны зычны гук.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

organki

мн. губны гармонік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

labialny

лінгв. лабіяльны; губны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

labiál

a лінгв. лабія́льны, губны́ (пра гук)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

лабія́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Утвораны з удзелам губ; губны. Лабіяльныя зычныя «б», «п».

2. Падобны губе, губам; які нагадвае сабой губы. Лабіяльныя органы пачуццяў у насякомых.

[Ад лац. labialis — губны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mouth organ

1) губны́ гармо́нік

2) жале́йка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

dwuwargowy

лінгв. губна-губны; білабіяльны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Líppenlaut

m -(e)s, -e лінгв. губны́ гук

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

лабія́льны

(лац. labialis = губны)

1) лінгв. утвораны з удзелам губ, губны гук (напр. «б», «п»);

2) які нагадвае сабой губы (напр. л-ыя органы пачуццяў у насякомых).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

bilabial

[baɪˈleɪbiəl]

1.

adj., Bot.

двугу́бны

2.

n.

губны́ зы́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)