прале́гчы сов. проле́чь;
у гара́х ~лягла́ даро́га — в гора́х пролегла́ доро́га;
праз бало́та ~ле́гла грэ́бля — че́рез боло́то пролегла́ гать
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
адна́кі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і аднолькавы. Праўда, не заўсёды грэбля з аднакаю сілай бунтавала сялянскія душы. Колас. Рыгор разглядаў у змроку аднакія прыземістыя абсаджаныя садкамі хаткі. Гартны. [Дубіку] хоць бы што — ён заўсёды аднакі. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плаціна, грэбля, гаць; загата (абл.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
драні́ца, ‑ы, ж.
Тое, што і дранка. Млын ад хаты аддзяляе грэбля, такая высокая, што, седзячы на прызбе, Толя бачыць толькі другі паверх млына ды шэры дах з драніцы і, побач з ім, верхавіны надрэчных алешын. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
угру́зіць, угружу, угрузіш, угрузіць; зак., каго-што.
Разм. Даць глыбока ўвязнуць, засесці ў чым‑н. ліпкім, сыпкім. Вось гэта грэбля — бяда і гора... Пакуль праедзеш яе — духі вытрасеш.., а ў мокрае лета і каня ўгрузіш, і сам, як д’ябал, у гразі выкачаешся. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
яе́чка, ‑а, н.
1. Памянш.-ласк. да яйцо.
2. Парная мужчынская палавая залоза, што выпрацоўвае сперматазоіды і мужчынскія палавыя гармоны.
3. У батаніцы — устарэлая назва семязавязі.
•••
Як яечка — пра што‑н. добра зробленае, прыгожае. Тыдзень часу, і грэбля была б як яечка. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
dam
[dæm]
1.
n.
1) зага́та, гаць, грэ́бля f.
2) зага́чаная вада́
2.
v.t.
1) гаці́ць
2) затры́мваць, забляко́ўваць (спра́ву)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
levee
I [ˈlevi]
n.
1) да́мба, грэ́бля f.; насып -у m.
2) берагавы́ вал ракі́
3) пры́стань f.
II [ˈlevi]
гл. levée
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
causeway
[ˈkɔzweɪ]
1.
n.
1) грэ́бля f., даро́га на падвышэ́ньні
2) брук -у m. (даро́га)
2.
v.t.
1) насла́ць грэ́блю, праве́сьці даро́гу
2) брукава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ска́бка 1, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.
Разм. Стрэмка. // Наогул шчэпка. [Цярэнцьевіч] ужо наеўся і сядзеў, калупаючыся ў зубах скабкай ад запалкавага карабка. Радкевіч. Грэбля.. была каляіністая, і яе паламаны ласцы тарчаў вострымі сухімі скабкамі. Федасеенка.
ска́бка 2, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.
Абл. Памянш.-ласк. да скаба; рабрынка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)