грыфо́н, ‑а, м.

1. Тое, што і грыф ​1 (у 1 знач.).

2. Даўгашэрсны сабака з пароды выжлаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gryf

I м. міф.

грыф

II gryf {, ~u}

м. муз. грыф

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vulture [ˈvʌltʃə] n.

1. zool. я́страб; грыф

2. драпе́жнік, сцярвя́тнік (пра чалавека)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Галасні́к ’грыф (у скрыпцы)’ (Шат.). Параўн. укр. голосни́к ’адтуліна ў сярэдзіне дэкі бандуры, гітары і г. д.’ (Грынч.). Ці не запазычанне гэта з польск. głośnik?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

classify [ˈklæsɪfaɪ] v.

1. класіфікава́ць, сартава́ць; разно́сіць па ру́брыках

2. засакрэ́ціць (дакумент, звесткі), накла́сці грыф «сакрэ́тна»

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ГРЫФО́Н,

грыф, у старажытнагрэчаскай міфалогіі пачварная птушка з арлінай дзюбай і целам ільва. Лічыліся вартавымі залатых радовішчаў.

т. 5, с. 485

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

vulture

[ˈvʌltʃər]

n.

1) грыф, сіп -а m. (драпе́жная пту́шка)

2) драпе́жнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

finger board

1) грыф -а m. (скры́пкі, гіта́ры)

2) клявіяту́ра f. (піяні́на, арга́наў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

classified [ˈklæsɪfaɪd] adj.

1. класіфікава́ны, сістэматызава́ны;

classified advertisements каро́ткія аб’я́вы, разне́сеныя па ру́брыках

2. fml сакрэ́тны; які́ мае грыф сакрэ́тнасці;

classified information сакрэ́тныя да́ныя;

a classified publication выда́нне «з гры́фам», выда́нне для службо́вага карыста́ння

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

БАЛАЛА́ЙКА,

народны муз. струнна-шчыпковы інструмент. Мае драўляны корпус (даўж. 600—700 мм) трохвугольнай формы (у 18—19 ст. і авальны), доўгі грыф з крыху адагнутай назад галоўкай, 3 струны. На грыфе 16—24 метал. лады. Настройка — пераважна мажорнае трохгучча (т.зв. гітарная), радзей — 2 струны ва унісон, 1 на кварту ніжэй вышэй (балалаечная). Гук даволі слабы, але звонкі. Балалайка вядома ў многіх слав. народаў з пач. 18 ст., у 1880-я г. ўдасканалена пад кіраўніцтвам В.Андрэева майстрамі Ф.Пасербскім і С.Налімавым; створана сям’я мадэрнізаваных балалаек — прыма, секунда, альт, бас, кантрабас. Выкарыстоўваецца як сольны канцэртны, ансамблевы і аркестравы інструмент. Пашырана і на ўсёй тэр. Беларусі.

І.Дз.Назіна.

т. 2, с. 237

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)