дэмарка́цыя, ‑і, ж.

1. Устанаўленне і абазначэнне на мясцовасці граніцы паміж сумежнымі дзяржавамі на аснове заключаных пагадненняў.

2. Адмежаванне амярцвелых участкаў тканкі ад здаровых.

[Фр. démarcation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасла́біцца, ‑біцца; зак.

Зрабіцца больш слабым. Спружына паслабілася. □ Але ж метафарычнасць, насычанасць вершаў Максіма Танка тропамі к канцу 30‑х гадоў.. некалькі паслабілася, набыўшы разумныя граніцы. Бугаёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мецэна́т, ‑а, М ‑наце, м.

У памешчыцка-буржуазным асяроддзі — багаты апякун навук і мастацтва. Уладальнік маёнтка пан Вашамірскі вярнуўся з-за граніцы і рашыў зрабіцца «мецэнатам мастацтва». Пшыркоў.

[Ад імя рымскага багацея Мецэната, які падтрымліваў паэтаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гура́лі, ‑яў; адз. гураль, ‑я, м.; гуралька, ‑і, ДМ ‑льцы; мн. гуралькі, ‑лек; ж.

Мясцовая назва некаторых этнічных груп палякаў, якія жывуць у Карпатах на граніцы з Чэхаславакіяй.

[Польск. górali.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прасачы́ць сов., в разн. знач. проследи́ть;

п. за паруша́льнікам грані́цы — проследи́ть за наруши́телем грани́цы;

п. эксперыме́нт да канца́ — проследи́ть экспериме́нт до конца́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грані́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да граніцы (у 1 знач.). Гранічныя капцы.

2. Максімальны, найвышэйшы, крайні. Чэхаўская прастата, яснасць, лаканічнасць і гранічная кароткасць захаплялі маладога беларускага пісьменніка Якуба Коласа. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геаграфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геаграфіі. Геаграфічныя адкрыцці. Геаграфічны атлас. // Які разглядаецца з пункту погляду будовы мясцовасці, прыродных умоў або месцазнаходжання на зямной паверхні. Геаграфічныя граніцы. Геаграфічнае палажэнне краіны. Геаграфічнае асяроддзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэмарка́цыя

(фр. démarcation)

1) устанаўленне і абазначэнне на мясцовасці граніцы паміж сумежнымі дзяржавамі;

2) мед. адмежаванне амярцвелых участкаў тканкі ад здаровых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

інцыдэ́нт

(лац. incidens, -ntis = які здараецца)

выпадак, здарэнне (звычайна непрыемнае), непаразуменне, сутычка (напр. і. на граніцы, і. вычарпаны).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

федэра́т, ‑а, М ‑раце. м.

1. Пасяленец на граніцы Рымскай імперыі і Візантыі, які прымаў удзел у войнах за атрыманую ім зямлю і плату.

2. Добраахвотна рэвалюцыйнай арміі ў перыяд французскай буржуазнай рэвалюцыі канца 18 ст.

[Ад лац. foederatus — звязаны саюзным дагаворам.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)