zżymać

незак. паціскаць;

zżymać ramiona (ramionami) уст. а) паціскаць плячыма;

сутуліцца; горбіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bower

I [ˈbaʊər]

1.

n.

1) альта́нка f.

2) ле́тнік -у m., ле́цішча n., ха́тка f.

2.

v.t.

абса́джваць дрэ́вамі, рабі́ць за́сень

II [ˈbaʊər]

n.

чалаве́к, які́ кланя́ецца або́ го́рбіцца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

krzywo

крыва;

trzymać się krzywo — сутуліцца; горбіцца;

krzywo patrzeć na kogo — глядзець крыва на каго; глядзець крывым вокам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

hump

[hʌmp]

1.

n.

1) горб гарба́ m., dim., го́рбік -а m.

2) пука́тасьць f., паго́рачак, узго́рачак -ка m., грудо́к -ка́ m.

3) Sl. благі́ настро́й, дэпрэ́сія f.

2.

v.t.

го́рбіць

3.

v.i.

го́рбіцца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

stoop​2 [stu:p] v.

1. суту́ліць; суту́ліцца; го́рбіць; го́рбіцца;

stoop in walking суту́ліцца падча́с хады́

2. нахіля́ць; нахіля́цца; нагіна́ць; нагіна́цца

3. апуска́цца, дэградзі́раваць;

stoop one’s talents растра́чваць свой та́лент

4. прыніжа́цца;

stoop to cheating апусці́цца да падма́ну;

stoop to anything пайсці́ на што заўго́дна, не грэ́баваць нічы́м

5. саступа́ць, паддава́цца;

stoop to fate скара́цца лёсу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

stoop

I [stu:p]

1.

v.i.

1) нахіля́цца

to stoop over a desk — нахіля́цца над пісьмо́вым стало́м

2) го́рбіцца

3) пахіля́цца, нагіна́цца

4) спуска́цца, апуска́цца

to stoop to cheating — апусьці́цца да ашука́нства

2.

n.

1) нахіля́ньне n.

2) зго́рбленьне n.

II [stu:p]

n.

1) га́нак -ку m.

2) по́рцік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

slump

[slʌmp]

1.

v.i.

1) ця́жка па́даць; бу́хацца ў крэ́сла

2) права́львацца

The boy’s feet slumped repeatedly through the melting ice — Но́гі хлапца́ раз за ра́зам права́льваліся праз адта́лы лёд

3) го́рбіцца, суту́ліцца

2.

n.

1) цяжко́е, рапто́ўнае падзе́ньне; права́льваньне n.

2) спад -у m. (цэ́наў, дзе́йнасьці)

3) го́рбленьне, суту́леньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

krzywić się

krzywi|ć się

незак.

1. крывіцца;

2. моршчыцца;

~ł się pijąc lekarstwo — ён моршчыўся, п’ючы лекі;

3. горбіцца, гнуцца;

ramy okienne ~ły się od wilgoci — аконныя рамы каробіліся ад вільгаці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Туля́цца ‘хавацца’, ‘бадзяцца без прытулку’ (Нас., Бяльк., Шат., Касп., Сержп. Прымхі, ТС, Ян., Байк. і Некр.), ‘ухіляцца ад работы, гультаяваць’ (Некр. і Байк., Жд. 2), ‘хадзіць без работы, ацірацца’ (Бір., ТС), ‘хадзіць, прыгнуўшыся ды за нешта хаваючыся’ (Варл.), ‘імкнуцца пазбегнуць чаго- або каго-небудзь, хавацца’: tulájecsa, jak sabáka ad much (Федар. 4), туляцца па завуголлю ‘хавацца ад непажаданых сустрэч, пазбягаць сустрэчы з кім-небудзь’ (Нік., Оч., ТС, Растарг.), ст.-бел. тулятися, тулатися, тулятисе ‘хадзіць без пэўнай мэты, бадзяцца’ (Скарына; Александрыя; 1610 г., ГСБМ). Укр. ту́лятися, туля́тися ‘блукаць, бадзяцца’, ‘гараваць, жывучы ў чужых людзей’, рус. дыял. туля́ться ‘хавацца, бадзяцца’, польск. tułać się ‘хадзіць без мэты’, чэш. toulati se, славац. túľaťsa ‘тс’, харв. tȕlati ‘бадзяцца’, túlati se ‘хадзіць ціха, нібы крадучыся’, макед. дыял. тула се ‘бадзяцца, валачыцца’ (МЈ, 10, 1–2, 105). Прасл. дыял. *tulati sę ‘бадзяцца, туляцца, хадзіць крадком, употайкі’, на думку Борыся (Etymologie, 365), адносна позняя інавацыя часткі праславянскіх дыялектаў (без лужыцкіх моў) — дзеяслоў шматразовага дзеяння ад прасл. *tuliti sę ‘завівацца’, ‘нагінацца, горбіцца’, гл. туліць, туліцца, першаснае значэнне было ‘згінаць, прыгінацца, хавацца ідучы’ (Борысь, 653–654; ЕСУМ, 5, 674; Брукнер, 584). Махэк₂ (648) выводзіць з *lutati ‘бадзяцца’, што цяжка даказаць, як і вывядзенне з лат. tūlʼat, tūlʼāties ‘хадзіць без працы, бадзяцца’ (Блесэ, SB, 5, 25) беларускага туляцца, што, паводле Лаўчутэ (Балтизмы, 149), вельмі сумніўна, бо не прымаецца пад увагу матэрыял іншых славянскіх моў. Сюды ж туля́ць ‘хаваць (напр., ад рэкруцтва)’ (Нас.), туле́нне ‘хаванне, прытулак’ (Нас.), туля́нне ‘хавацца ў розных кутках’ (Нас., Бяльк.); ту́ляннік, туля́ньніца ‘той, хто ўхіляецца (ад працы і інш.)’ (Юрч. СНЛ); туля́га ‘бадзяга, чалавек, які пазбягае сустрэчы’ (ТСБМ, Сцяшк.), ‘баязлівец, нерашучы чалавек’ (ТСБМ), ‘бяздомнік’ (Некр. і Байк.), туляя́ ‘гультай, нядбайнік’ (Шат.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)