ил м. глей, род. гле́ю м.; буза́, -зы́ ж., обл. мул, род. му́лу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

silt

[sɪlt]

1.

n.

глей -ю, мул -у m.

2.

v.t.

асяда́ць гле́ем

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сугле́ц Глей; неўрадлівая зямля (Лёзн.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

цуна́мі, нескл., н.

Гіганцкія ўсёразбураючыя хвалі, якія ўзнікаюць на паверхні акіяна ў час падводных землетрасенняў. Глей узняўшы, як кроў, руды, На дрыготкі бераг цунамі бягуць, Хмарачосы з чыгуннай вады. Караткевіч.

[Япон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

szlam, ~u

м.

1. ціна; глей; мул;

2. шлам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гі́ція

(шв. gyttja = глей, ціна)

азёрныя адклады з рэшткаў мікраарганізмаў, раслін і мінеральных рэчываў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кру́ча, ‑ы, ж.

Крутое месца, круты бераг, спуск. Бальніца стаіць на высокім беразе, над самай кручай, і Дняпро — вось ён, унізе. Шамякін. Крохкі, высушаны сонцам глей увесь час асыпаўся з-пад ног, калі яны спускаліся з кручы. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Разве́й ’жоўты пясок’ (Сцяшк.), ’пясчаная неўрадлівая глеба’ (шчуч., Нар. лекс.). Утворана ад разве́яць (гл.) бязафіксным спосабам, як гле́й (гл).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Schlick

m -es, -e

1) ці́на; глей

2) фіз. тэх. за́вісь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ілю́вій

(лац. ilhivies = глей)

мінеральныя і арганічныя рэчывы, вымытыя вадой з верхніх пластоў грунту і адкладзеныя ў ніжніх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)