Verbum

папаму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца і папаму́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак. (разм.).

Мучыцца доўга, неаднаразова.

Папамучыліся (папамучваліся) людзі, як вёска згарэла.

запустава́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ту́е; зак.

1. Прыйсці ў стан заняпаду.

2. Абязлюдзець, апусцець (пра жыллё).

Запуставала вёска.

насе́лены, -ая, -ае.

Які мае насельніцтва; заселены.

Н. востраў.

○

Населены пункт — агульная назва месцаў, дзе жывуць людзі (горад, вёска і пад.).

вяско́вы, -ая, -ае.

1. гл. вёска.

2. Які мае адносіны да жыцця і дзейнасці вёскі; сельскі.

В. клуб.

В. хлопец.

Вясковая інтэлігенцыя.

раскі́дзісты, -ая, -ае.

1. 3 шырока раскінутымі галінамі.

Р. дуб.

2. Раскінуты, размешчаны на вялікай прасторы.

Раскідзістая вёска.

|| наз. раскі́дзістасць, -і, ж.

бо́ндар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Майстар па вырабе драўлянага посуду (бочак, дзежак, цэбраў і пад.).

Гэта вёска славіцца бондарамі.

|| прым. бо́ндарскі, -ая, -ае.

агале́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.

1. Агаліцца, страціць покрыва.

Агалелі дрэвы, палі.

2. перан. Збяднець, згалець.

За вайну агалела вёска.

|| наз. агале́нне, -я, н.