ло́тлінь, ‑я, м.

Трос, вяроўка, прымацаваныя да грузу лота ​1.

[Гал. loodlijn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскудзе́ліцца, ‑ліцца; зак.

Разм. Растрапацца, раздзяліцца на валокны. Вяроўка раскудзелілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кана́т, -а, М -на́це, мн. -ы, -аў, м.

Тоўстая моцная вяроўка з пяньковага валакна або дроту.

Сталёвы к.

|| прым. кана́тны, -ая, -ае.

Канатная дарога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

арка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Доўгая вяроўка з рухомай пятлёй на канцы для лоўлі коней і іншых жывёлін; ласо.

|| прым. арка́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ко́рда, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, корд і -аў, ж. (спец.).

Доўгая вяроўка, на якой ганяюць коней па крузе пры выездзе, абучэнні.

Ганяць на кордзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пераце́рціся, 1 і 2 ас. не ўжыв., ператрэ́цца; -цёрся, -це́рлася; зак.

1. Ад трэння раздзяліцца.

Вяроўка перацерлася.

2. Здрабніцца, ператварыцца ў парашок.

Увесь тытунь перацёрся.

|| незак. пераціра́цца, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

блок¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Прасцейшае прыстасаванне для падняцця грузаў у выглядзе кола з жолабам, цераз якое перакінуты вяроўка, канат або ланцуг.

|| прым. бло́чны, -ая, -ае.

Б. канат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

снасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. зб. Прыборы, інструменты, прыстасаванні для якога-н. занятку.

Рыбалоўная с.

2. звычайна мн. Канат, вяроўка, якія служаць для кіравання парусамі і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

лі́на, ‑ы, ж.

Тоўстая вельмі моцная вяроўка, канат з валокнаў ці дроту. Стальная ліна. Пяньковая ліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́рда

(фр. corde = вяроўка)

1) доўгая вяроўка, на якой ганяюць па крузе коней пры абучэнні;

2) нітка для кіравання лятаючымі мадэлямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)