дэрыва́т

(лац. derivatus = адведзены)

1) вытворнае ад чаго-н. пярвічнага, прадукт чаго-н.;

2) лінгв. новае слова, утворанае ад слова-асновы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ábleitung

f -, -en

1) адво́д (ракі)

2) матэм. вытво́рная

3) грам. вытво́рнае сло́ва

4) спакушэ́нне, збіва́нне з пра́вільнага шэ́цху

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

кадэі́н

(н.-лац. codeinum, ад гр. kodeia = макавая галоўка)

алкалоід опію фенантрэнавага рада, вытворнае марфіну, выкарыстоўваецца як болепатольны, заспакаяльны сродак і супраць кашлю.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Палохаць ’наводзіць страх, боязь’. Вытворнае ад по́лах (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вяльмава́ць ’частаваць’ (Касп.). Мабыць, вытворнае ад ве́льмі (першапачаткова ’вельмі частаваць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Падно́ж’е, подножʼе ’патомкі, нашчадкі’ (ТС). Конфікснае вытворнае ад нага (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Счэ́шчыць ’зрабіць ласку, выказаць павагу’ (ТС). Вытворнае ад чэсць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паклёп ’ілжывае абвінавачванне’ (ТСБМ, ТС). Нольсуфіксальнае вытворнае ад паклёпнічаць < кляпаць 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бансю́к ’байструк’ (Некр.). Відаць, з бэнсю́к (вытворнае ад бэнсь ’тс’ польскага паходжання, гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Галёнкі ’халявы’ (Нас.). Магчыма, вытворнае (пераход у мн. л.) ад слова галёнка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)