wynalazczy

1. вынаходлівы; кемлівы; кемны;

2. вынаходніцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ánschlägig

a дыял.

1) вынахо́длівы

2) кары́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

хі́тры, -ая, -ае.

1. Вынаходлівы, умелы, дасціпны.

2. Выкрутлівы, які дзейнічае скрытна, не яўна.

Х. хлопец.

3. Які выражае дасціпнасць, спрыт, умельства.

Х. погляд.

Хітрая ўсмешка.

4. Разлічаны на ўвядзенне каго-н. у зман.

Хітрая палітыка.

5. Зроблены з умельствам, выдумкай, сакрэтам.

Х. механізм.

|| наз. хі́трасць, -і, ж. (да 1 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zaradny

знаходлівы; вынаходлівы; кемны; які можа даць рады

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ingenious

[ɪnˈdʒi:niəs]

adj.

1) разу́мны, спры́тны, вынахо́длівы

2) вынахо́дліва, па-майстэ́рску сплянава́ны, зро́блены

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зате́йливый

1. (вычурный) вы́чварны; (замысловатый) мудраге́лісты; (витиеватый) напы́шлівы; (забавный) заба́ўны, ціка́вы;

2. (остроумный) дасці́пны; (изобретательный) вынахо́длівы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

schlágfertig

a

1) дасці́пны, вынахо́длівы

2) гато́вы да бо́ю

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

хітру́шчы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і хітрэнны. Ён [брат], хітрушчы і вынаходлівы, прыдумаў версію, паводле якой на Васіля напалі партызаны, і, маўляў, таму давялося самому выратоўвацца — уцякаць. Кавалёў. Ахметка ссунуў на патыліцу цюбецейку і зірнуў на Люсю і Валю хітрушчымі вачыма. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фігаро́

(фр. Figaro = імя героя камедыі П. Бамаршэ «Севільскі цырульнік»)

1) перан. спрытны, дасціпны, вынаходлівы чалавек;

2) кароткая вольнага крою жаночая кофтачка, якую надзяваюць на сукенку або блузку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Сці́пны ’паважны; скромны, сарамлівы’ (Нік., Оч.), ’лоўкі, акуратны’ (Касп.), ’хто ўмее добра працаваць’ (докш., ушац., Пан.), ’працалюбівы’ (Шат.). Відаць, узыходзіць да чэш. vtípný ’вынаходлівы, кемлівы, лоўкі, дасціпны’ няяснага паходжання (выводзяць з *tipati ’ўпіхваць, уціскаць’, гл. Борысь, 121), верагодна, праз польскае пасрэдніцтва, дзе пераважаюць формы *stip‑ з прыстаўкай (Басай-Сяткоўскі, Słownik, 50). Гл. дасціпны, досціп (гл.) з выпадзеннем ў (Станкевіч, Язык, 1029), параўн. ст.-бел. недовсципъ, недовтипъ ’някемлівасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)