Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ахво́сце, ‑я, н.
1.Воўна, якая састрыгаецца з хваста, ног, галавы.
2.перан. Паслугачы, прыхільнікі рэакцыйных грамадскіх груповак; рэшткі разгромленых рэакцыйных арганізацыя. Нацыяналістычнае ахвосце. Фашысцкае ахвосце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вярблю́джы Kamél ;
вярблю́джая во́ўна Kamélhaar n -(e)s
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
чаха́рня Майстэрня, дзе перачэсвалася воўна (Жытк.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
аве́чы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да авечак, належыць авечкам. Авечы статак. Авечая воўна.// Прыгатаваны з малака авечкі. Авечы сыр.
•••
Авечая галавагл. галава.
Воўк у авечай шкурыгл. воўк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Schúrwolle
f - во́ўна (з астрыжаных авечак)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Руно́1 ’шэрсць авечкі’ (ТСБМ), ’воўна з адной авечкі’ (Бяльк., Сл. ПЗБ, Сл. Брэс., ТС), ’воўна з ягнят і маладых авечак’ (малар., Сл. Брэс.), ’неразабраная воўна з авечкі’, ’пух у качкі’ (ТС), ру́на ’шэрсць’ (Касп.), ’воўна з адной авечкі’, ’скрутак воўны’ (Сл. ПЗБ, Нас.), ст.-бел.руно ’адзінка колькасці воўны’ (Ст.-бел. лексікон). Укр.ру́но, рус.руно́, польск.runo, чэш.rouno, славац.rúno, славен.rúno, серб.-харв.ру́но, балг.ру́но, макед.руно, ст.-слав.руно. Прасл.*runo [< *rou̯‑no] ’воўна на целе авечкі; скура авечкі з воўнай’ — вытворнае з суфіксам ‑no ад таго ж кораня, што і рваць < прасл.*rъvati з карнявым вакалізмам, як у літ.ráuti ’рваць, вырываць, скубці’, лат.raût ’вырываць, дзерці’. Прасл.*runo першасна — ’тое, што вырвана, выскубана’ > ’воўна, выскубаная з авечкі’, бо калісьці воўну бралі, выскубаючы яе з авечкі. Параўн. лац.vellus ’авечая воўна’ ад vellō ’рву, вырываю, скубу’ (Борысь, 527–528; Міклашыч, 284; ESJSt, 13, 783; Глухак, 534).
Руно́2 ’густая рунь’ (ТС), ру́на (ру́но) ’пушыстая зелень на засеяным полі’ (Нас.), укр.ру́но ’усходы’, рус.руно́ ’пучок хмелю з карэннаму. Гл. рунь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пая́рак, пая́ркі ’вясенняя воўна ад першай стрыжкі ягнят’, ’ягняты, якіх стрыгуць упершыню’, ’маладыя авечкі’ (ТСБМ, Уладз., Касп.). Укр.поя́рок ’воўна з маладых ягнят’, рус.поя́рок ’воўна ягнят першай стрыжкі’. Усходнеславянскае. Узнікла з выразу поꙗрѣ ’пасля вясны’. Да па (< прасл.po‑) і яравы́ (гл.). Магчыма, калісьці было пашырана і ў іншых славян, параўн. польск.jary ’вясенні, першай стрыжкі (пра воўну)’ (Фаліньска, Pol. sl. tkackie, 1, 87).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
angora
анго́рская во́ўна, ткані́на з гэ́тае во́ўны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вясня́ны ’вясенні’ (Сцяшк., МГ, КТС), драг.высне́ны ’тс’ (Лучыц-Федарэц, вусн. паведамл.), вясня́на воўна ’воўна адстрыжаных увесну авец’, вясня́ны дзень ’абрадавы вясенні дзень’ (Сцяшк. МГ), укр.весняний, рус.дан.весняный. Да вясна (гл.). Утворана пры дапамозе суф. ‑ян‑ы.